Rinck kan veel verhalen.....

Een jaar geleden begon het allemaal en ik moet jullie zeggen Art had gelijk: het doet je leven veranderen!!! Nog elke dag!Ik dacht aanvankelijk; vandaag op tv, morgen in de krant en overmorgen verpakken ze vis in diezelfde krant! Dat is dus niet waar......

Goed, we stonden op Schiphol, en we schrijven 13 oktober 2005. Zenuwachtig rondkijkend zag je mensen staan met dezelfde Salamon schoenen en natuurlijk dito rugzakken. Hé dat moeten onze mede/tegenstanders zijn!!
Heel raar was toen al dat Natalie bij, wat later bleek, een crewmember stond. Ons werd duidelijk gemaakt dat contact tussen de koppels verboden was op straffe van uitsluiting. Een extra koppel stond klaar om ons te vervangen (NB. in het BLOK hebben ze dit dreigement dus al eens waargemaakt!) Ik had toen al zoiets van, ja welterusten dat bepaal ik zelf wel. Maar Jorien deed mij geloven dat ik me daar toch maar even aan moest houden. Zelfs in het vliegtuig werden we als koppels uit elkaar geplaatst en ik moest dus het hele vliegtuig doorsjouwen om een beetje een beeld van de andere koppels te krijgen. Just en Brechtje waren de eerste waar ik "contact" mee kreeg. De vliegreis was lang en de aankomst op Airport Peking was chaotisch, de crew/ organisatie moest er weer even de slag van te pakken krijgen

Peking Airport. Voor ons allemaal is alles nieuw, dus kijken we nieuwsgierig in het rond als een schoolklasje. De bus staat klaar en evenzo een serie busjes die, naar later bleek, onze volgauto's waren. Bij het instappen in de bus ontstond al meteen het eerste probleem; we passen er amper in omdat ook de bepakking (de rugzakken)in de bus moesten en er niet onder zoals "bij ons" meestal het geval is. Dat werd dus stampen en een plekkie zoeken, vervolgens een busreis van ik geloof meer dan één uur door Peking langs een ogenschijnlijk rechte weg met populieren. Daar was ik wel wat verbaasd over. Ik had eigenlijk wat andere bomen verwacht maar nee hoor gewoon peppels net als "bij ons".

Aankomst in een redelijk hotel en daar gelijk naar een hotelkamer gedirigeerd én deur op slot, nou ja zeg! We mochten er niet uit en weer geen contact met elkaar, begon wel wat flauw te worden maar ja dat zijn the rules en je moet het spel spelen zoals het gespeeld moet worden... nou, ik dacht het niet! Op de kamer gelijk van alles verzameld, extra wc papier (wie kon toen bevroeden hoe heerlijk dat later was!!!) zeepjes ,tandenborstel (eentje extra!) en van die prachtige maffe Chinese slofjes die mij natuurlijk niet pasten (maatje 47 met pijn...) maar ik heb ze nog steeds! Ook meteen maar het "don't disturb" bordje voor buiten aan de klink van je kamer geannexeerd. Dat kwam later goed van pas.

In de hotelkamer met Jorien wat zitten kletsen en op de tafel en stoelen gestaan om het raam uit te kunnen kijken. Wat zagen we: fietsende Chinezen, veel Chinezen, heel veel Chinezen. Verder keken we uit op een bouwlocatie en toen hadden we al gauw door dat we toch in ander deel van de wereld zaten met andere gebruiken. Op de bouwplaats stond een shovel mét chauffeur maar de 30 chinezen eromheen stonden op puinresten te beuken met een houweel! Ze waren een fundering aan het maken en het was echt puur handwerk terwijl de machines er bij stonden te kijken! Leg dat maar es uit!!! Plots gebonk op de deur....

"Jullie mogen naar beneden komen". Tussendoor waren we al geïnterviewd hoor (je weet wel dat interview waar Jorien weet te vertellen hoe ze wordt/werd opgevoed en ik met zo'n gereformeerde smoel zit te kijken,…bah!)

Goed, beneden aangekomen zien we weer diezelfde koppels. Na te zijn verwelkomd krijgen wij onze instructies. De Big Boss (Ludo Poppe) komt ook langs en maakt zichzelf bekend, een klein kereltje met lang blond haar! Ik voel verwantschap. "jullie dienen je aan de regels te houden, daarvoor heb je een contract ondertekend", doe je dat niet dan krijg je een gesprek met mij! Twee maal zo'n gesprek en dan lig je eruit. Dit laat niets aan duidelijkheid te wensen over, lijkt mij. Maar een spreeuw is geen mus (zeg ik dan). Intussen zat ik nog met mijn meegesmokkelde chocolade, dat begon wat te jeuken en smelten. Maar diep in mijn extra tas wegstoppen, maar ook die werden gecontroleerd!

Na de reden werd ook ons nogmaals het doel van de reis duidelijk gemaakt door het crewhoofd en mochten we samen gaan ....eten, eten! Dineren meneer! Aan een heuse Chinese tafel oftewel zo eentje die je rond kan draaien en waar je met die bamboestokjes van alles van af kan plukken, heerlijk!! Dus niet gegeten maar echt gevroten!
Dat werd de andere morgen wel anders! Een vreselijke warme hap, niet te vreten! Jorien kreeg alleen de warme witte lijst weg. Ik heb nog een stukje wat op kip leek maar opgegeten in de veronderstelling dat ik die dag bijzonder weinig anders zou krijgen (hetgeen dus ook zo bleek te zijn!!)

Na het ontbijt eindeloos wachten (Peking Express is wachten, wachten en wachten) worden we in geblindeerde  volgbusjes afgevoerd naar de verschillende lokaties in de stad vanwaar we de Drumtower (Golou in het chinees )moeten zoeken. Hier begon voor ons de eerste grap al: ze waren onze bepakking vergeten aan ons mee te geven. Kijk maar na, je ziet ons pas bij Roos in de Drumtower komen. Daarvoor zijn er geen beelden van ons omdat wij doodleuk aan het wandelen waren zonder bepakking. Weet je wat mooi was? Ik hoorde daar midden in Peking, eksters schreeuwen en dat maakte het voor mij erg vertrouwd, maf hé?