Peking Express in de media

[/pre]
[/b]
Tekst: Frank Buma; fotografie; Nick van Ormondt

[color=cc0000]Wat vind jij luxe?[/color]
“Gelukkig zijn.”
[color=cc0000]Niet iets materieels?[/color]
“ik denk het niet. Ik ben net verhuisd en het enige wat hier een beetje waarde heeft, dat is mijn televisie. Verslaafd als ik ben, hen ik de grootste gekocht die ik kon vinden. Dat is fijn. Maar ik zou ook makkelijk zonder kunnen.”
[color=cc0000]Waarom is televisie voor jou zo verslavend?[/color]
“Dat heeft met vroeger te maken. Ik mocht van mijn ouders nooit televisie kijken. Nou ja, een uurtje per dag. Stiekum keek ik vaker als mijn vader mij dan betrapte, kreeg ik op mijn donder. Ik ontdekte graag nieuwe dingen en daarvoor is de televisie uitermate geschikt. Ik vind het bijvoorbeeld heel interessant om te zien hoe jullie Nederlanders programma’s maken. Zo doe ik allerlei ideeën op.”
[color=cc0000]Toch is geluk eerder een luxe dan een tv. Waar word jij gelukkig van?[/color]
“De kleine dingen. Gewoon met vrienden een avondje thuis, een beetje kletsen. Weten dat ze er voor mij zijn als ik in de misère zit en omgekeerd. Kunnen winkelen zonder dat ik er bij stil hoef te staan hoeveel geld ik nog in mijn portefeuille heb. Dat is dan wel een tikkeltje materieel; ik wil mij bij het boodschappen doen niets hoeven afvragen.”
[color=cc0000]Zoals: kan ik dit merk koffie wel betalen?[/color]
"Bijvoorbeeld. Maar pas op hè, het is niet dat ik ontzettend veel verdien! Ik ben nog een klein miertje eigenlijk.”
[color=cc0000]Grappig dat jij je met dit dier vergelijkt: je werkt in ieder geval net zo hard.[/color]
“Nou ja, ik heb al een paar dingen gedaan. Radio bijvoorbeeld (red.Roos heeft haar eigen programma op de in België zeer populaire zender Studio Brussel), maar met televisie ben ik eigenlijk net begonnen. Soms ben ik nog altijd verwonderd, dat ik dit allemaal mag doen!”
[color=cc0000]Is je beeld van luxe in de loop der tijd veranderd?[/color]
“Ik denk dat ik vroeger nog minder waarde hechtte aan luxe dan nu. Ik trok heel graa met de rugzak rond. Dat doe ik nog steeds, alleen durf ik nu, als ik hard heb gewerkt, de eerste week naar een resort te gaan om eens lekker te worden verwend.”
[color=cc0000]Een programma als Wannahaves, zou je dat kunnen presenteren?[/color]
“Het spreekt mij niet direct aan. Het is mij om het even of ik in een Lada rijdt of in een Audi. Maar dan moet die Lade het natuurlijk wel doen; ik heb tijdens de opnamen van Peking Express gezien dat dat lang niet altijd het geval is, haha!”

[/pre]
[color=cc0000]Passen dat soort programma’s daarom zo goed bij jou? Omdat je wars ben van luxe?[/color]
“Als je iets op televisie doet, krijg je direct een stempel op je kop. Dit stempel vind ik toevallig leuk, omdat ik inderdaad avontuurlijk ben. Maar ik kan veel meer! Ik moet het alleen nog bewijzen.”
[color=cc0000]Kan dit binnen een programma als Expeditie Robinson of Peking Express?[/color]
"Ja en nee. Het zijn geweldige shows om mee te beginnen, maar ik merk sterk dat het strenge format begint te wringen. Het vereist van mij dat ik een koele presentator ben die afstand bewaart, terwijl ik liever deftig met de mensen praat.”
[color=cc0000]Sorry: ‘deftig praten’?[/color]
“Pardon: ik heb een rare woordenschat. Zelfs in België zouden ze het niet begrijpen. Ik bedoel dat ik als vriend met de kandidaten wil optrekken. Wie weet lukt het mij nog: Ik ga nu voor de derde keer Expeditie Robinson presenteren en ik heb het zoeken naar de juiste vorm niet opgegeven.”
[color=cc0000]Geniet je van dat zoeken?[/color]
“Ja! Ik stel me bij alles vragen. Ik denk ook dat het goed is. Je weet in dit vak nooit wat er morgen komt. Mijn ouders maken zich daar wel eens zorgen om. ‘En zekerheid Roos?’, zeggen ze dan. ‘Wat nu als je kinderen wil?’ Ik moet ze het antwoord schuldig blijven, maar voorlopig ben ik wel gelukkig. En ik hoop dat het zo blijft.’

bron: Avrobode nummer 21; 22 t/m 28 mei