India

Khajuraho, eens een van de hoofdsteden van de koningen van Chandela Rajput, nu niet meer dan een dorp met een paar duizend inwoners in de binnenlanden van de staat Mhadya Pradesh, een van de armste regio’s van India. De naam Khajuraho komt van de khajur of dadelpalmbomen, die eens het reusachtige Khajurvahaka Dal omringden.Khajurs zijn nog steeds in de omgeving te vinden. Maar door de aanwezigheid van de beroemde love-tempels is Khajuraho wel een dusdanig druk bezocht dorp, dat er een vliegveld is aangelegd.

Tempels der liefde
De legende wil dat op een zwoele zomernacht Hemvati, de dochter van een minister van de koning van Benaras, een erg jonge weduwe, in het meer aan het baden was toen de Maangod Chandrama haar zag en door haar schoonheid in verrukking werd gebracht. De zoon die uit hun samenzijn geboren werd was Chandravarman die later tot de dynastie Chandela uitgroeide. Ter ere van zijn moeder, bouwde hij tempels die de twee-eenheid van Purush en Prakriti, de mens en natuur, als bron van al leven en bestaan, vierden.

Al zijn ze ca 1000 jaar oud, ze zijn nog in onwaarschijnlijk goede staat. Helaas zijn er nog maar 22 van de oorspronkelijke 85 over. Het tempelcomplex staat op de Unesco Werelderfgoed lijst. Het complex gebouwd gedurende de Chandela-periode. Bijna alle tempels werden binnen een eeuw gebouwd, n.l. van 950 tot 1050 AD. Een tot nu toe onopgeloste vraag is het waarom en hoe deze tempels op deze verlaten plek gebouwd werden. Men kent hier tijdens het hete seizoen zeer hoge temperaturen, het is zeer droog en heel stoffig. Verder bevond er zich in de omgeving geen enkele grote concentratie van mensen. Maar doordat de tempels zo ver van alles verwijderd lagen, bleven ze gespaard voor de vernielzucht van de Moslim veroveraars.

De Khajuraho-tempels vormen prachtige voorbeelden van Indo-Arische architectuur. De buitenzijden zijn bezet met ontelbare gebeeldhouwde stenen beelden, die de Indische levenswijze voorstellen: goden en godinnen, krijgers, musici, echte en mythologische dieren. Maar twee elementen vallen vooral op: vrouwenfiguren en seks. Stenen apsara’s verschijnen op alle tempels. Zij dagen uit, poseren als (historische) pin-ups alsof ze voor een camera staan. Ze staan alleen of zijn opgenomen in de zogenoemde maithuna's en mithuna's, de erotische beeldengroepen (die de Victoriaanse archeologen danig shockeerden).

De beeldengroepen bevinden zich steeds op 3 niveaus. Aan de basis zijn deze meestal ruw, en stellen voornamelijk orgiën van dronkaards voor, m.a.w. het laagste niveau van het menselijke gedrag. Het middelste niveau geven scènes uit het dagelijks leven weer: een meisje trekt een doorn uit haar voet, een andere wast haar haar, mooie details!

Hogerop bevinden zich de erotische figurengroepen, meestal amoureuze thema's bespelend, slechts tien procent expliciet seksueel van aard. Hier onderscheidt men weer twee niveaus: een eerste, de maithuna figuren, geven alle mogelijke (en veel onmogelijke) uitbundige "standjes" weer, de tweede groep (het hoogste niveau) zijn de mithuna figuren, waarbij koppels in meer ingetogen omhelzingen, of elkaar liefdevol in de ogen kijkend voorgesteld worden. Deze laatste stellen de complete versmelting van twee geesten voor, de spirituele versmelting van twee zielen.   

Dansfestival
Het dans festival van Khajurao is heel bekend in India en dient om het cultureel erfgoed van de Indiase danskunst te bewaren. Tijdens dit zeven dagen durende dansfeest vertonen de beste klassieke dansers hun kunsten. Ook wordt er een markt gehouden waar je de lokale producten van Khajuraho kunt krijgen.
In heel India zijn muziek en dans diepgeworteld in de cultuur. Dans is niet alleen een ui6ting van vreugde bij een feest, maar dient ook als een offer, het eren  en danken van de Goden. In iedere streek ontwikkelde de Indiase dans zich op zijn eigen manier. Bij de Indiase dans beweeg men niet alleen op muziek maar de dans is als een verhaal over goden, mensen of dieren. Er zijn in de loop der tijd verschillende dansvormen ontstaan, waarvan we hier een aantal even kort belichten.

Bharata natyam is van oorsprong een religieuze tempeldans, waarin kracht is gekoppelt aan souplesse, energie aan elegantie en expressie aan verfijndheid. Na een periode van verval tijdens de Britse koloniale overheersing begon bharata natyam in het begin van de vorige eeuw aan een nieuw leven op de Indiase danspodia. Langzaam maar zeker begon de triomftocht die leidde naar de internationale danspodia. Bharata natyam is nu de overheersende klassieke dansvorm in Zuid-India en heeft wereldwijd talloze beoefenaars.

Kathak is een van de zeven klassieke dansvormen uit Noord-India. Het woord kathak is afgeleid van kathakar, verhalenverteller. Eeuwen geleden vertelden barden met muziek en dans hun religieuze en mythologische verhalen op dorpspleinen en tempelhoven. Met de komst van de Moghul-vorsten werd kathak een verfijnde hofkunst. Karakteristiek voor de hedendaagse kathak zijn voetenwerk en snelle pirouettes. De dans wordt voornamelijk solo uitgevoerd.

In het uiterste noordoosten van India, tegen de grens met Myanmar (Birma), ligt de deelstaat Manipur. Uit deze streek komt de verrassend verfijnde klassiek Indiase dansvorm manipuri. Manipuri is tegenwoordig volop op de Indiase danspodia te bewonderen, maar wordt ook nog altijd gedanst tijdens religieuze tempelfeesten. Het is een stijl met vele gezichten, nu eens vrouwelijk zacht en dan weer krachtig mannelijk, maar altijd doordrenkt van waardige charme.

Odissi-dans is van oorsprong een tempeldans, afkomstig uit de aan de oostkust gelegen staat Orissa. De danseressen hadden de belangrijke taak om in de tempels de verhalen en de mythes over de vele goden op een begrijpelijke en aantrekkelijke manier aan de mensen duidelijk te maken. Hun dansen waren tevens offers en , wat en zekere mate ook voor de muziek geld, een weg tot goddelijke extase. De odissi heeft veel overeenkomsten met de bharata natyam uit Zuid India. De bewegingen zijn echter vloeiender en sensueler dan bij de meer strengere gestileerde vormen van bharata natyam. Voorts is de muziek van odissi sterk beïnvloed door de Noord Indiase traditie.

Kutchipudi komt uit wat we tegenwoordig kennen als de staat Andhra Pradesh in Zuid India. De naam is ontleent aan het dorpje Kuchelapuram. De dans is herkenbaar aan het snelle voeten werk, subtiele handgebaren en gezichtsuitdrukkingen gecombineert metgesproken dialoog. Een andere uiting van Kutchipudi is de Tarangam.  Waarin men danst op de rand van een koperen bord met ingewikkelde ritmische patronen. Soms balanceert er ook een pot met water op het hoofd.

Panna National park
Dichtbij Khajuraho ligt het Panna National Park. Het is een van de drukst bezochte natuurreservaten in India. Hoewel de regio bekend staat om zijn diamanten, is het ook het thuisland van geweldige wilde diersoorten en vooral van de tijger. Het park werd in 1981 opgericht en een van de betere tijgerreservaten van India. Een groot deel van dit park bestaat uit de jachtvelden van de vroegere heersers. De totale oppervlakte beslaat 543 km2. Naast de tijger leven er meer wilde katachtigen, zoals de caracal, wilde hond, luipaard, wolf en hyena en een aantal kleinere katten. Maar ook herten en antilopen zijn hier te vinden, zoals als de sambar, de grootste Indiase hertensoort en natuurlijk niet te vergeten, de beren en gariaalkrokodillen.

De avifauna bevat ruim 200 soorten, waaronder aan groot aantal migrerende  soorten, vele vlinders en insekten.Zo vind je hier de witnek- en zwartnek-ooievaar, de koningsgier, de paradijsvogel, diverse parkieten- en ganzensoorten en spechten, om maar een paar voorbeelden te noemen.De tegenhanger van de gevleugelden, de kruipende soort, de slangen zijn hier ook vertegenwoordigd, waaronder de phyton.Maar ook een aantal verschillende schildpadden kruipen hier rond.