Rinck kan veel verhalen.....

Stukje dagboek:
Wat een ongelooflijk land en wat een trip, onbeschrijflijk, en dan één dag hier en aan het eind van die dag met z'n allen op het politiebureau!!!

Nou , ‘t is net of ik het allemaal weer herbeleef. Door het te schrijven voelt het weer alsof je daar bent! Ik hoor de eksters weer schreeuwen.  Maar goed het verhaal gaat verder.

We zijn in een taxi, hadden wij niet de 4de?, buiten de stad gebracht. We praten dan weer over een paar uur rijden hoor!. Gedropt en eigenlijk gelijk een lift. Of eentje , nee twee , drie achter elkaar. Allemaal vrachtwagens. Daarna een busje, VW-achtig qua vorm, we mochten achterin zitten bij een stel jongeren die vanwege het geloof naar een bijeenkomst gingen. We reisden bijna de hele dag met hen.

Maar het mocht maar tot 16.30 uur. Gedropt in één of ander kutdorpie in de bergen op een plaats waar buitenlanders en dus ook andere talen nog nooit waren doorgedrongen. Toch iets gevonden om te slapen bij een boerenechtpaar met , hou je vast, twee!!! kinderen, van die aardige schaapjes waar je eigenlijk tegen wil zeggen : "Doe toch je ogen eens open!" Oké, na de kennismaking en de verontwaardiging over mijn lengte, de haarkleur van Jorien (henna hoor!) en mijn maat schoenen (47 met pijn!) had ik eigenlijk wel even zin om het dorp wat door te lopen. Oh, had ik maar.....

Tijdens mijn wandeling trok ik de aandacht van de dorpelingen én de politie. Zij probeerden mij te vragen wat ik daar te zoeken had> Dat wil zeggen, dat vermoeden had ik. Communiceren met chinezen kon alleen Jeroen (bleek nadien) en is niets voor mij. Door de aanloop van mensen én politie (er waren intussen wel al zo'n 10 apenpakkies bijgekomen) kwam ook een deel van de crew maar eens kijken.

Om kort te gaan, we werden opgepakt en in colonne naar het politiebureau afgevoerd. Die lag wel weer op een uurtje rijden hé. Daar aangekomen konden we gaan zitten in een vreselijke ruimte waar wij van PE aan één kant kwamen te zitten en onze bewakers aan de andere kant. Een soort filmscène, heel onwerkelijk. Wachten, wachten en wachten. De security van PE (ook daar was in voorzien) was opgeroepen en ook hun tolk moest meekomen.

Dat duurde natuurlijk ook weer een paar uurtjes. Inmiddels was het rond twaalf uur middernacht. Moe, honger, balen, vervelend en  we kregen alleen maar een kopje Chinese thee (thee met heel veel bladeren erin!) Een hele sinistere sfeer inmiddels waarbij we elkaar lacherig maar ook zenuwachtig aankeken omdat geen van allen goed wist wat we ermee aanmoesten. Na het lange wachten kwam uiteindelijk de verlossing in de vorm van Mark die de chinezen ervan wist te overtuigen dat alle beelden gewist waren.  Wat bleek nou, we waren door restricted area gereisd en vanwege a nuclear power station die kilometers verderop stond mochten we daar niet reizen. Goede voorbereiding dacht ik zo!! In colonne zijn we buiten de provincie gebracht De andere koppels werden op de hoogte gebracht van dit onheil. ‘s Nachts tegen tweeën gegeten in een prachtig hotel met de rest van de crew. Wie zei ook al weer dat het bikkelen was dat PE-gebeuren?

Wat een start van de race, Rinck & Jorien waren twee dagen van huis en zaten al in de nor! Collega's hadden het al voorspeld; ik was mijn eerste fles wijn al kwijt!