Rinck kan veel verhalen.....

Jorien en ik, hadden, net als de anderen overigens, een "vast" team dat ons volgde. Dat was dus de cameraman, we noemen hem Stan, en de reporter, die we Els zullen noemen. Daarnaast was er nog een chauffeur én natuurlijk de tolk die ervoor zorgde dat ook Stan en Els iets te eten kregen en een slaapplaats vonden.

Goed in het begin verliep het wat stroefjes ook al omdat er door hun gepaste afstand genomen moest worden. Het "gevangenisverhaal" gaf ons gelijk al een bepaalde binding en ook in het menselijk contact dat je met elkaar hebt verliep dat gewoon meer dan goed. Moet er even bij vertellen dat ze beide single waren en van ongeveer dezelfde leeftijd en ook tussen hen verliep het contact uitstekend. We waren in het begin absoluut niet met de race bezig en kwamen regelmatig gewoon niet aan op de plaats van bestemming. GPS legde dan vast waar we zaten en vervolgens werden we in het volgbusje gehesen om naar het eindpunt en the ranking te gaan. Relatief zaten we dus veel in het busje en het contact werd, ondanks dat dit niet was toegestaan, steeds closer!! Je praat wat met elkaar, lacht wat met elkaar, en luistert naar elkaars verhalen.

Stan is cameraman en gaat een deel van deze planeet over om mooie shots te maken. "Overal waar mensen komen die op tv. te zien zijn was er een cameraman als eerste!!", was één van zijn favoriete uitspraken. Els was journaliste die ongeveer hetzelfde deed maar dan de verslaglegging. Beide waren ze met ziel en zaligheid met hun vak bezig en deden dat bijzonder goed!

Goed, de band werd closer. Het naar elkaar luisteren werd met elkaar zingen, lachen en ook huilen. Er kwam meer elkaar naar boven en zo ook de hobby's. Stan had dezelfde afwijking als die ik heb; het verzamelen van borden!!! Die van hem was echter nog meer afwijkend; hij verzamelde de hangbordjes die in een hotel om de deurklinken worden gehangen als je niet gestoord wil worden. Je slaapt nog, bent aan het douchen of doet andere zaken waar je niet bij gestoord wil worden, domino spelen bijvoorbeeld. Hij had er al verschillende maar Chinese nog niet zoveel. Verder kwamen ook de verjaardagen aan de orde en ik had me tot doel genomen om Stan op zijn verjaardag te feliciteren met als cadeautje, een stapeltje hangbordjes!!

In het begin verliep dat uitstekend, vooral omdat we toen nog in hotels mochten verblijven. Na twee weken werd dat wat moeilijker omdat we vooral bij de locals moesten slapen. (en terecht!!)We waren al in India toen mij het volgende overkwam, hou je vast want het wordt weer wat onwaarschijnlijk!

Just en Karla waren, zo bleek later uit de beelden, met sleutels en slangen bezig, en wij zaten in een resort (hotel) in de buurt. De crew zat bij ons in de buurt en deed zich tegoed aan allerlei heerlijke drankjes. Wij kregen water, wat ons ook heerlijk smaakte hoor. Er was een zwembad en ik had zin in zwemmen, Jorien verbood me dat ten strengste. Ik mocht zelfs niet in de buurt komen en er per ongeluk in vallen, zij kende de trucjes intussen!!! Nou dan maar wat rondlopen.... ook verboden, de crew hield mij tegen. OK, ik moest naar het toilet, dat konden ze niet verbieden. Ik het hotel in, een dure hoor, en door de gangen heen op zoek naar een toilet. Lopend door die gangen zag ik ze hangen. Die zijn voor Stan dacht ik en op mijn terugweg draaide ik er eentje mooi om de kruk heen en stond ermee in mijn handen!!!!

Het was een duur hotel en ik stond in één van die gangen met een bordje "Don't Disturb" en jawel hoor ik werd betrapt door een of ander servant die indringend mij toesprak met de woordem : "what do you want , Sir!"
"Oh, nothing I slept a few minutes and now I am awake again" loog ik keihard, pakte de kale deurklink en stapte de kamer binnen, zo nonchalant mogelijk kijkend richting de servant. 'k Sloot de deur in rap tempo en zag dat de servant erin stonk. Prachtige kamer met veel pluche en alles wit was het eerste wat mij opviel was dat de kamer leeg was. Dusmisschien had de kamer wel geen bezoekers. Er waren meerdere kamers zag ik dus..... Muisstil bleef ik bij de deur staan en luisterde naar het bonken van mijn hart. The artdirector van Kanakna had ons laten weten dat als hij bij je langs moest komen om met jou te praten je een ‘big problem’ had. Jorien had honderd keer op mij ingepraat: "Rinck houdt je aan de spelregels!!!" en daar stond Rinck in een vreemde kamer van een duur hotel met een bordje in zijn handen. Wat mij betreft no big problem maar ik had ook al een Boeddha op de verkeerde plaats aangeraakt en ook dat gaf big problems dus......

Mijn hart wou eruit en sprong steeds naar boven. Ken dat gevoel want ik heb mij al een keer tijdens de meikermis in Groningen met zo'n katapult tot boven de Martinitoren laten schieten!!! "Who's there" hoorde ik een wat piepende vrouwenstem zeggen uit de andere kamer. Goddank geen Indiaase vrouw dacht ik nog. "Niks zeggen" fluisterde ik onhoorbaar tegen mij zelf! Ik was ongeschoren zag er dus ruig uit, haren ongekamd en verre van schone kleren. Nu zijn ze in dit land vast wel wat gewend maar ik was op dat moment op een verkeerde tijd en verkeerde plaats lijkt mij! Ik heb de deur onhoorbaar geopend en gesloten, bordje teruggehangen en de gang opgeslopen. Schrikken!!! hij stond er nog..... "mij wife is still sleeping", om het kracht bij te zetten vouwde ik mijn handen tegen mijn slaap. Hij lachte vriendelijk, "No problem! , Sir"….en uitademen.
Wel een problem, 'k had geen bordje!!!!

Gelukkig moest ik die middag nog een keer naar de wc.
Stan heeft op zijn verjaardag 5 bordjes van mij als cadeau gekregen.
Hij was er echt mee ingenomen, zijn totaal kwam op iets in de tachtig!!! Ook van vorige reizen hoor!