Hallo allemaal,
Zoals jullie hebben kunnen zien in de, in onze ogen, prachtige Making Of van PE 2, zijn wij, op uitnodiging van de productiemaatschappij, terug naar China geweest om te testen of liften en overnachten daar überhaupt mogelijk zou zijn.
Natuurlijk konden we daar in eerdere columns nog niets over loslaten, maar nu dan ons nieuwe PE avontuur in een notendop.
Vorig jaar juni reisden wij, met een reporter en een cameraman, af naar het wonderlijke China.
Peking was ons startpunt. Een klein jaartje eerder mochten wij al een paar dagen van deze waanzinnige stad genieten, toen de laatste 2 koppels van PE 1 druk aan het strijden waren om de overwinning.
Wat heerlijk was het dan ook hier weer terug te keren en weer hebben we er enorm genoten.
Na een paar dagen gingen we op pad. We reden Peking uit en zijn net buiten de stad bij een benzinestation gedropt en daar begon ónze 2e Peking Express. Het was heel grappig om te ervaren, dat we géén tegenkandidaten hadden, géén beperkt budget en toch vanaf de eerste seconde, dat we weer gingen liften, een ernstig verhoogde hartslag hadden en de drive om “ze” (maar wie waren dat nu dan???) een poepje te laten ruiken!
We zaten er weer helemaal in, het PE-gevoel was op slag helemaal terug en wat vonden we het leuk!
De taal bleek een enorme barrière, maar we waren het liften nog niet verleerd, want al vrij snel waren we op weg en wij verplaatsten ons met redelijke snelheid door het Chinese landschap.
Onderweg aten we in kleine volkse eetgelegenheden en er werden ons de meest bijzondere gerechten voorgeschoteld. Bestel in China geen kippenpoot, want, kijk uit, je KRIJGT de kippenpoot. Geen lekker boutje aan de bovenkant…nee, de klauw mét nagels, heerlijk gaar gestoomd in een zwartig sausje.
Dat er zeker goed te liften viel, hadden we al vlot in de gaten. Mensen waren er over het algemeen zeer bereidwillig en vriendelijk. Soms kregen we echter wel het gevoel, dat men slecht nee durfde te zeggen. Dat zit toch niet in de aard van de chinees. Vriendelijk glimlachen en overal ja op zeggen, ligt meer in hun aard.Iedereen was zo behulpzaam, dat je in no time niet meer zichtbaar was vanaf de weg…..compleet opgegaan in een grote groep belangstellende chinezen. Dat was wel lastig, maar ook hilarisch en de schaterlach deed het dan weer goed, zodat je toch steeds weer goed weg wist te komen.
Ook een van de latere avonden hebben wij toch best een tijdje moeten rond dwalen voor we een slaapplek vonden. Men giechelde een hoop en liep in grote getale achter ons aan, maar niemand durfde het aan die rare westerlingen binnen te laten. Wij hebben ons best even afgevraagd of het hier mogelijk was, maar weer was er uiteindelijk een reddende engel. Dit keer in de gedaante van een ex-begrafenisondernemer met een loopneus, die zich ontpopte tot zeer hartelijk gastheer.
