Onlangs kregen we van Mapel (bij jullie allen wel bekend) de vraag of we onze bijdrage aan deze site wilden leveren. Misschien een leuk stukje over de nieuwe afleveringen en de nieuwe kandidaten?
 “Ja, leuk, maar in wat voor een vorm gieten we dat dan?”, vroegen we ons meteen af.
Eén ding wilden we niet en dat is commentaar leveren op de huidige kandidaten.
Niet, omdat dat niet leuk zou kunnen zijn en ook niet, omdat we geen mening hébben over deze mensen, maar om de simpele reden, dat wij mochten ervaren, hoe lastig het is, persoonlijk beoordeeld te worden op een zeer klein percentage van je leven.
Sterker nog…. Op een zeer klein percentage van de weken, die je doorbracht in het
Groot-Peking-Express-Avontuur.

Als je je stort in een dergelijk project, kun je niet vermoeden wat er op je af gaat komen.
Ik mag dan, wat dat betreft, misschien een beetje naïef zijn, maar zelfs iemand, die zich voorbereidt op wat kan gaan komen, zal nog versteld staan van de impact, die zoiets heeft.
Inmiddels heb ik met wat oud(Robinson)- en nieuw(PE2)kandidaten mogen spreken en allemaal ervaren zij dit op dezelfde manier.
Het enige, wat ik zag, toen ik hoorde, dat wij mee zouden gaan van Moskou naar Peking, was de mogelijkheid weer een lange reis te gaan maken.
“Het spoor van de Trans-Siberië-Express!!! Joehoe, ik ga naar Mongolië, daar wilde ik altijd al heen. Te gek, rugzak om en gaan met mijn lief!”.

Dan ga je en beleef je ELKE dag een krankzinnig avontuur. Totaal van de gekke is het en je hebt niet eens de tijd het tot je door te laten dringen. Gaan, gaan, gaan, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat en dan nog terecht komen bij de lokale bevolking, waardoor elk moment tot aan je bedje een bijzonder, nieuw en bizar moment is.

En dan kom je thuis.
Een groot gapend gat wacht er op je.
Ja, ik ben omringd door mijn mannetje, lieve familie, vrienden, huisdieren, collega’s….. noem maar op en toch dat gat! Je mist dat gekke gaan, gaan, gaan, de adrenaline, het onbekende wat steeds voor je ligt. Langzaam wen je weer een beetje, kom je weer een beetje in je ritme, geniet je weer van een wandeling met je hondje en raakt een wandeling met een kameel in de Gobi een beetje op de achtergrond. Je bent blij, als je een aparte nieuwe oefening voor je Bodyshape-les bedenkt en vergeet een beetje, dat een zoutvaatje vullen, 700 meter onder de grond, in een blauwgekleurde zoutmijn nog véél aparter is…….
De rust is terug.

5 Maart 2005. “Children of Dune” knalt via de tv onze huiskamer binnen.
In één luttele seconde vult ons lijf zich met adrenaline, ons hoofd vult zich met herinneringen.
In één luttele seconde zijn we terug op Olkon Island (vissers halen hun netten binnen op een blauw en immens groot meer), terug in Mongolië (niets, niets, niets en dan een grote groep wilde paarden, die voorbij galoppeert), terug in China (oude mensjes beoefenen tai chi in een prachtig park).
Terug bij Peking Express, maar dan…………
Hé………….kijk nou……..andere mensen??!!

Ja, andere mensen!! Waar ik nu dus geen commentaar op ga geven, maar ze alleen maar heel veel plezier toe wil wensen in alle stadia, die een echte Peking Expresser gaat doorlopen.
Geniet ervan, samen met ons, want wij zitten weer elke zondag voor de buis!

Jeske

[/iurl]