Durenghis Khan (1969 - 20..)

Bij binnenkomst in de klein eengezinswoning van Mevrouw Zie, was er wederom het gevoel dat er iets niet in de haak was. Er was een afwezigheid , een leegte.

Op het moment dat de deelnemers aan aflevering 5 zouden beginnen ( in principe is dit een misleiding van tijdslijn gebeurtenissen, want de deelnemers hadden deze tocht reeds lang ondernomen voordat ik Mevrouw Zie leerde kennen), was er door een te hoge kosmische activiteit geen contact mogelijk met de geestenwereld en dus ook niet met mijn voorvader; Djenghis Khan.( Volgens hemzelf was het een uit de hand gelopen personeelsborrel bij de telefooncentralisten aldoor, waardoor alle verbindingen verkeerd liepen, zo zou ene George W Bush.  ineens oor aan oor hebben gestaan met  ene Saddam H. , terwijl kleine George toch echt met zijn oma wilde spreken)


Djenghis heeft hierdoor dus het 1e deel van etappe 5 moeten missen en baalde hier stevig van. Er is menig Mongools scheldwoord gevallen die avond (verbazend dat in veel scheldwoorden de tsj en gd klanken voorkomen). Djenghis bekende dat voor hem dit spel een deel van zijn leven is geworden ( Of moet je bij hem spreken van ‘een deel van zijn dood’???)

Over spelen en leven werd reeds in de oudheid gefilosofeerd, met name de oude Grieken waren hierin meester, gezien hun visie Brood en Spelen. Dus zullen wij er maar op verder gaan.

Voor Djenghis was er vroeger geen spel ( en voor zijn tegenstanders vaak een zeer kortstondig leven) en daarom komt hij zo prima overeen met onze vriend van het Gooise matras Reinier( wat toch betere vering schijnt te hebben dan een varkensmaag met darmen). Ook Reinier gaat over lijken ( al is dat nog niet feitelijk gebeurt ( wie weet buiten beeld)) en zet soms zelfs zichzelf zo te kijk, dat zijn lieftallige vriendin openlijk durft te twijfelen. Reinier gaat voor de winst , maar of zijn winst ook de winst is van zijn levenspartner?

Bart en voornamelijk Fleur daarentegen spelen met vuur, doordat ze juist durven te genieten van wat hen overkomt ( Djenghis waarschuwde hen reeds, als je even van de opkomende zon geniet, zullen zijn stralen je reeds doorboren,( of was dat de speer van je vijand??)).
Het spel op het water vrieg niet alleen  om fysieke inspanning en gymleraren hebben nu eenmaal meer oog voor het fysieke aspect. ( al zullen er best gymleraren zijn die moderne kunst van wat abstracte schilders best kunnen waarderen, hoe was het ook alweer met die uitzondering en die regel) .Djenghis herkende het patroon van de puzzel meteen als het bloed van 1500 russen, nabij de Wolga. Blauw waren de bergen, rood het bloed, hij maakte het plaatje met zijn ogen dicht in 15 seconden.

Het spel dat de koppels tegen Reinier en Clarinca spelen, is iets waarover Djenghis zich enorm kwaad heeft gemaakt. In zijn hoogtijdagen waren er ook heersers die niet opkonden tegen zijn sluwheid en deze mensen maakte hij af. Zij die samenspanden, vermorzelde hij. Zijn motto was, in samenspraak zult gij nooit enkel overwinnen maar altijd  Uzelf verliezen.

Na het gedartel op de golven van de rivier, bedenkt de regie een nieuw spel: speel een blok aan het been van een ander. En hier liet niet alleen Reinier zien dat er voor hem geen verschil is tussen het echte leven en spel ( Zo overtuigend een zatlap neerzetten, kost zeker een paar jaartjes training), maar was ook Wesley enorm op dreef. (gelukkig wist hij wel het verschil tussen de gek spelen en de gek zijn).

Of Elias nu wel of niet toneelspeelt met de hoogtevrees zal voor velen altijd een raadsel blijven. Deze performance is niet zijn beste en zeker niet degene waar hij een Oscar voor krijgt ( zowel madame Zie, ikzelf als Djenghis waren unaniem: de imitatie van Reinier in de mijnwerkers stad verdient deze eer; het stemmetje, de intonatie, de klankleur, onnavolgbaar(er komt volgend jaar een plaats vrij in het cabaret van Kopspijkers)).

Hans en Rani mogen dan hebben besloten naar elkaar geen spelleke meer te spelen en hun relatie te verbreken, nog steeds zijn zij samen een ijzersterk duo. Dat gaat voor de overwinningen en risicoloos kiest als er geen risico’s hoeven genomen te worden ( Djenghis zegt waarom een bizon op gaan jagen als er vlees te halen is bij de slager).

Na al dat gemijmer over spelen, toneelspel en vuil spel, is er ook een kant van leven in deze race. Een spel is een spel en leven is leven en als je voor het spel gaat spelen met je leven, moet je kiezen voor het leven. Gelukkig herkent  Lotte het toneelspel van Sanne en weet ze haar zus te overtuigen van het gelijk. Het meedoen is belangrijker dan het winnen , zei eens een Franse baron( die stiekem zelf wel graag won en daar in de geestenwereld nog dagelijks over opschept), maar leven is nog belangrijker.

Voor het laatste ritje tot aan de grens met het gebied waar Djenghis al met smart op hen wacht, had de regie nog een nieuw speeltje: een stopvlag ( hebben we het ooit zo zout gegeten).
Tuurlijk wisten ze wie het meeste geld had en wilden ze zo zout in de wonden van Reinier strooien, maar voor hem was daarmee de maat vol (gelukkig wist hij beter de maat van wereldse zaken dan zijn vriendin van 5 zoutvaatjes).
Het aangepaste strijdplan van Reinier werkte beter dan de makers hadden verwacht en de spanning was verdwenen.

Wat nog kort opviel:
-   Waar winnaars zijn, zijn vaak ook verliezers. Zelden zulke ongelukkige winnaars gezien als Wesley en Joeri.
-   Dat Videogames een middel van beschaving zijn, zelfs in kamers waar behang een onbetaalbare luxe is.
-   Dat je bij een ruzie zout in iemands wonden kunt strooien, maar dat heel veel zout mensen toch (voor even) dichter bijeen brengt.

Zoals altijd weer dit alles ter uwer lering en vermaak. Ik doe nooit aan bronvermelding en mijn dank gaat enkel uit naar hen die dit programma hebben mogelijk gemaakt en zichzelf onderwerp hebben gemaakt voor mijn manier van schrijven: de deelnemers aan Peking Express.

Groeten,
Durenghis Khan