VT4 start met tweede reeks van 'Peking Express'
Reizen op Mars
BRUSSEL - 8.025 kilometer liften tussen Peking en Bombay, langs een traject dat dwars door de Himalaya gaat. Acht duo's die moeten overleven met een budget van één euro per dag. Dit moet ,,Peking Express'', deel twee zijn.
PEKING express start waar het programma vorig jaar eindigde: bij de Drumtoren in Peking. De acht duo's storten zich daar in de race, grotendeels overgelaten aan de gastvrijheid en goodwill van de bevolking. Twaalf etappes verder zullen twee duo's in het Indiase Bombay uitvechten wie Rani en Hans, de winnaars van de eerste editie, zullen opvolgen.
Dat de helft van de etappes zich deze keer afspeelden in China, vergemakkelijkte de opdracht niet, zegt de eindredacteur en creatief producer Karl Martens van het productiebedrijf Kanakna.
,,Communiceren in China is heel moeilijk. In Rusland kon je nog wat woorden oppikken, hier lukte dat echt niet, wegens de subtiliteit van de uitspraak. Simpelweg 'stop' zeggen, bleek al niet te lukken. Tegen dat ze dat snapten, was je al vijftien kilometer verder. En mensen vinden die Engels spreken, mocht je ook al vergeten. Je had er echt het gevoel dat je op Mars aan het reizen was.''
Ook de tolken bleken niet altijd een even grote hulp. ,,Wie honderd woorden Engels spreekt, is daar al een tolk. Bovendien waren dat meestal jonge vrouwen, en dat zorgde voor extra problemen, want een oudere chauffeur zal nooit zomaar stoppen als een jonge vrouw hem dat vraagt. Dat zit er daar echt ingebakken. Zij moet daar altijd een uitgebreide uitleg bij geven, wat voor ons natuurlijk opnieuw tijdverlies betekende.''
Niet alleen de taal zorgde voor moeilijkheden, ook de grote culturele verschillen maakten de opdracht niet makkelijker. ,,Als je iets wou, moest je heel omzichtig te werk gaan en veel geduld hebben. Iedere vraag moest ook nog eens gesteld worden aan een overste. Wij pasten ons wel aan, maar dat is niet altijd even evident als je dingen moet regelen voor een proef.''
Na China volgde de natuurpracht van Nepal en de Himalaya, waarbij het traject tot boven de 4.000 meter ging. De laatste vijf etappes vonden plaats in India, een land waar het voor de productieploeg en de deelnemers iets makkelijker werken was. ,,De cultuurclash was er minder groot dan in China. Wij kennen hen beter en zij kennen ons beter. Dat het land lange tijd een Engelse kolonie is geweest, zal daar wel een rol in gespeeld hebben. Bovendien heb je er in een stadje die naam waardig toch al enkele mensen die een beetje Engels spreken.''NET als vorig jaar strijden er acht koppels mee, netjes verdeeld tussen Vlaanderen en Nederland. Nieuw is dat de leden van een van die koppels elkaar niet kenden. Pas bij het startschot, toen hun blinddoeken afmochten, zagen ze elkaar voor de eerste keer. ,,Het was een leuk experiment. Vanaf de eerste seconde stonden ze onder druk en moesten ze samen functioneren. Op die manier kreeg je onmiddellijk een dynamiek die er niet was bij de andere deelnemers.''
Voor de deelnemers was het dit jaar harder, beweert Martens. ,,Tussen de etappes moesten ze nu ook in een tentenkamp slapen, terwijl ze vorig jaar nog op hotel mochten, en ze daar ook treffelijk konden eten.'' Ook het verminderde budget maakte het hen niet makkelijker. Tijdens de eerste reeks kregen ze nog elk twee euro per dag, nu moesten ze het met de helft doen.
Tijdens de eerste serie zorgden de liftpraktijken van sommige deelnemers soms voor ophef. Vooral de Nederlandse doordrijver Reinier wekte ergernis met zijn agressieve stijl. In Mongolië liep het tweemaal fout toen chauffeurs geld vroegen voor hun lift, geld dat de deelnemers niet wilden en konden betalen. De productieploeg loste dat toen op door die chauffeurs wat dollars toe te schuiven.
Om die problemen te vermijden, voerde Kanakna een nieuw reglement in. ,,Nu waren de deelnemers ervoor verantwoordelijk dat er geen misverstanden zouden zijn over het betalen voor een lift. Voor ze in een auto stapten, moesten ze honderd procent zeker zijn dat de chauffeur dat wist. Als er bij het uitstappen toch nog problemen waren, kregen ze een tijdstraf.''
In een spel dat op het scherp van de snee gespeeld wordt en waar de kandidaten onder fysieke en tijdsdruk staan, is het normaal dat mensen al eens hun stem verheffen. ,,Maar het is belangrijk om dat onder controle te kunnen houden. Wie dat kan, zal ook sneller vooruitgaan. Wie echter te bot en te ruw met de plaatselijke bevolking omgaat, zal langer ter plaatse blijven trappelen en uiteindelijk uit de race vliegen. Op die manier corrigeert het dus ook zichzelf.''
03/03/2005 Jan Debackere
©Copyright De Standaard
"Peking Express" - VT4 - 21.10 tot 22.10
