Goed het wordt dus nog steeds gelezen dus hierbij het tweede (poep) verhaal!
Lokatie: Midden-China
Moment: aan het einde van een zeer vermoeiende lift dag.
Het was al enigzins donker toen we hoorden dat het eerste koppel ( Jeroen & Manja, wie anders!!!) het einddoel al hadden bereikt. Op dat moment werd via GPS een ieder zijn positie bepaald. Weet echt niet meer waar wij stonden in het klassement, maar vast niet bovenin!
Goed wij moesten een slaapplekje zoeken en stonden in een dorppie met eigenlijk alleen maar een hoofdweg door het dorp waarover verschrikkelijk hard werd gereden( en getoetert!!!!. We zaten in één of ander eethuisje, laat, moe, en eigenlijk hadden we zoiets van laten we hier maar gaan liggen. Dat mocht echter niet omdat bleek dat het een soort hotel)letje was. Het beleid was zojuist omgebogen, hetgeen betekende dat we alleen maar meer bij locals mochten overnachten. Hotels was to easy en minder leuk voor het beeld.
Zoeken dus langs een weg met alleen maar langsscheurende vrachtwagen die soms een deel van hun goed verloren door de slechte staat van de wegen. Overal troep dus. Aanbellen, ´t was inmiddels een uur of 8 ´s avonds. En ja hoor Jorien haar smeekbedes werden gehoord, we vonden weer een slaapadresje. Haast ondanks de vervelende camera die alles nog eens weer extra verlichtte. De mensjes waren uiterst behulpzaam bij het inrichten van onze tijdelijke slaapkamer.
Ik moest nodig en maakte via de inmiddels bekende gebaren duidelijk dat `ik moest`. Lachend maar duidelijk herkennend werd mij de plaats van het toiletteren gewezen, een sleuf waarbij je op een soort plank kon steunen. De sleuf was wel een meter of 5 lang. Overal lag wat dus de doorspoeling was niet optimaal. De geur was dan ook nafenant, stinken dus. De familie bestond uit vader,moeder en een stuk of wat kinderen, meer dan 1 in elk geval!
Vader voerde het woord, moeder voerde uit en de kiddies zagen we giechelend op de achtergrond.
Goed we waren moe hadden in het hotelletje al wat chips gegeten dus slapen. Nou dat kwam goed uit want om exact 21.00 uur ging het licht uit!!! Aardedonker was het overal, alleen de snelweg verlichte nog enigzins ons tijdelijk verblijf. Slapen dus. Ik moest echter alweer!!!. Vergeet niet dat ik dagelijks de kliekjes van Jorien ook op mijn bord geschoven kreeg. Jullie weten, of niet maar dan nu, dat ik de houding had dat als je daar iets te eten kreeg je het ook op moet eten. Wij rijke westerlingen daar een beetje rondreizen om wat mooie plaatjes te schieten en dan ook nog niet je bordje leegeten kwam in mijn woordenboek niet voor! dus........ een spreeuw is geen mus, eten!
Al weer uit de broek. Zoekend naar de plek die ons gewezen was moest op de tast en het schamele licht van de voorbij razende auto´s. Trap af en zoekend naar de gammele achterdeur, gevonden!. Nou was het ergens daarachter, ik schuifelde langs een ruwe meer en vond met mijn voeten een verdieping in de grond, dat moest de sleuf zijn!!!!
Met mijn handen zocht ik verder tastend in de donkere ruimte. Ja ik voelde iets, maar... het gaf mee en het was warm.... nee..... er zat al iemand geleund tegen de enigzins loszittende plank. Uit de kreetjes die tot mij kwamen bleek dat mevrouw op dezelfde lokatie zat, te kakken, en och ik moest zo nodig. Dus.. een plekje naast mevrouw gezocht en zo poepend in de duisternis mijn zaakje laten vallen. Wederom dolkomisch maar uiterst ongemakkelijk.
De volgende ochtend moesten we weer erg vroeg op pad, ´k heb mevrouw niet kunnen bedanken voor de nachtelijke poeppartij.
doeg rinck
