Topic: dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla

[Kao Ya]

bron: maandblad 'Goed Gevoel' - juli 2005

Sophie en Karla wonnen 'Peking Express'

Zes weken lang raceten 'onze' Sophie en haar boezemvriendin Karla met zeven andere - en doorgaans meer avontuurlijke - koppels van Peking naar Bombay voor het VT4 programma ‘Peking Express’. En wat echt niemand – zijzelf in de eerste plaats – durfde te vermoeden, gebeurde: ze wonnen de race!
Geniet mee van het dagboek dat Sophie voor 'Goed Gevoel' bijhield en dat Karla van Post-its voorzag.

Tja, de mooie foto's heb je er hier niet bij ... Daar moet je het blad dan maar voor kopen! dixit Kao Ya 

DEEL 1: DE SELECTIE - de chaos en de twijfels


'PEKING EXPRESS? NOOIT GEZIEN!'
Achteraf bekeken had het miscchien een groot, beklijvend moment moeten zijn, maar eigenlijk kan ik me niet een meer herinneren wanneer Karla precies met het hele ‘Peking’ –gedoe op de proppen kwam. Wel herinner ik me nog levendig het wekenlange gezeur van haar kant en de tijdsexcuses van mijn kant. (Soms, zo heel nu en dan en dan alleen nog als ik moe en overstrest ben, kan ik weleens een heel klein beetje lui zijn, en het leek me absolute tijdsverspilling om ons in te schrijven. Post-it Karla: 'Een héél klein beetje???')
Bovendien heb ik nooit de drang ggevoeld op op tv te komen. Sterker zelfs, het is een uitdaging om in de voltallige collectie familiealbums een foto te vinden waarop ik geen rare smoel trek.
Mijn argumenten? Er schrijven zich duizenden mensen in van wie de helft waarschijnlijk een compleet gemonteerd half professioneel videodagboek instuurt en bovendien heb ik de vorige reeks niet eens gezien, dus weet ik zelfds niett of het de moeite loont. Waarop Karla me telkens weer countert met redenen zo lek als een zeef (‘Misschien dat we toch naar de eerste selectie kunnen en dan hebben we dat ook weer eens meegemaakt.’) Uiteindelijk bezwijk ik. Om van hettt gezeur af te zijn. Post-it Karla: 'Toegegeven, ik heb een verdoken dominant kantje.'

AFSPRAAK IN L’ESTAMINET
Dus installeren we ons op een mooie vrijdagavond in l’Estaminet, mijn stamcafé, pen en papier in de aanslag om zonder al te veel nadenken te antwoorden op vragen als ‘Waarom wil jij deelnemen aan Peking Express?’, ‘Omschrijf je band met de persoon met wie je een duo wilt vormen.’, ‘Waarom moeten we jullie meenemen op dit avontuur?’
Bij de laatste vraag, ‘Kunnen jullie je voor 2 maanden vrij maken in de periode oktober/november 2004?’ noteren we zonder verpinken een duidelijke ‘JA’.
Een leugentje om bestwil. Karla zou haar psychologenwerk vast en zeker geen twee maanden kunnen opschorten en ik kan me als freelancer geen twee salarisloze maanden permitteren (iets wat mijn boekhouder volmondig zal beamen). Maar goed,  geen haar op ons hoofd dat aan vertrekken denkt, dus schrijven we vrolijk een persoonlijke, paginalange brief en nemen we met een razend tempo twee foto’s in het park tijdens Karla’s lunchpauze. Dresscode: rokjes en laarzen, kwestie van een hoog survivalgehalte uit te stralen. Uiteindelijk gooien we het hele boeltje een dag voor deadline op de post.
Weken gaan voorbij en net als we de hele selectie beginnen te vergeten en tickets plut visa voor een rugzakvakantie richting Indonesië boeken, krijgen we een brief waarin staat dat we verwacht worden in Breda voor een eerste ronde. Pardon? En wanneer is dat feestje gepland? Inderdaad, net wanneer wij dachten op Sulawesi te zitten. Dagenlang wordt er getwijfeld, gebeld en geïnformeerd naar ticketaanpassingen, om daarna weer en twijfelen en nog eens te bellen en weer wat te twijfelen.

[Kao Ya]

‘PEKING’-PSYCHOLOOG
Uiteindelijk hakken we de knoop door en ruilen we onze tickets in voor een retourtje Bangkok. Kostprijs van die hele switch: € 250. Post-it Karla: 'Als regelrechte pinnen hoest je niet zomaar € 250 op.' Sommige vrienden snappen niet dat we aarzelen, andere begrijpen dan weer niet dat we onze Indonesië-plannen uitstellen. Goed of fout, op een warme zomerdag trekken we naar Breda om ons daar, samen met tientallen anderen, in een autosnelweghotel te verschansen en ons een halve dag lang aan een eindeloze reeks psychologische tests en vragenlijsten te onderwerpen. Als we compleet murw weer naar buiten waggelen, is mijn eerste vraag: ‘Heb je eerlijk geantwoord?’. Waarom Karla bevestigend knikt en ik besluit met: ‘Lap, dan kunnen we het wel vergeten.’ Een paar dagen later zitten we op het vliegtuig, bestemming Bangkok, en hoewel we tijdens die kleine maand geregeld onze mail checken, horen we niets meer.
Weken later belt Karla me op terwijl ik aan het werk ben. ‘Heb heb je het al gehoord?’ ‘Euh, nee, wat dan?’ ‘Ik heb net telefoon gekregen van het productiehuis, Kanakna, en blijkbaar konden ze ons niet bereiken, maar het goede nieuws is dat we geselecteerd zijn voor de tweede ronde en we deze week nog bij de psycholoog langs moeten.’ Ik noteer vlug in mijn agenda ‘Peking-psycholoog’.

GEÏRRITEERDE KATTIGHEID
En dan gaat het snel, heel snel. De volgende dag horen we dat we ook op doktersvisite moeten, de dag daarna staat een bezoek aan de Kanakna-producer en de VT4-programmaverantwoordelijke gepland. Nadenken doen we niet. Daar is geen tijd voor en bovendien besluiten we dat het zinloos is ons nu al het hoofd te breken over iets waarvoor we ongetwijfeld toch niet geselecteerd worden. Pas als het echt zover is, zullen we alles mooi op een rijtje zetten en serieus overwegen of we dit allemaal wel zien zitten.
Niet dat we na het producer-gesprek nog veel redenen hebben om in onze selectie te geloven. Nog voor de eerste beleefdheidsintroducties uitgewisseld worden, krijgen we de opmerking ‘jullie zijn op vakantie getrokken tijdens de selecties, dus niet echt gemotiveerd’ naar ons hoofd geslingerd. Karla en ik kijken elkaar verbaasd aan, halen dan diep adem en steken dan een tirade af opgebouwd rond hett kernelement:  € 250 omboekkosten! Daarna vlot het gesprek niet echt meer, wij zijn bijzonder kattig en bijten van ons af.
Maar blijkbaar was geïrriteerde kattigheid net wat ze zochten...
De volgende dag belt Kananka me op met de melding dat ik diezelfde dag nog mijn reispas moet faxen. Het circus is begonnen en het lijkt er sterk op dat er nu geen bedenktijd meer rest. Een paar dagen later krijgen we onze eerst injecties en ondertekenen we ons lijvige VT4-contract, goed voor een halve roman. Er is geen weg terugg meer, we gaan naar Peking. Nu beginnen we pas echt te panikeren. Naarmate D-day dichter komt, worden we steeds nerveuzer. Karla weet niet of ze wel op tv mag komen en onbetaald verlof geregeld krijgt, ik vrees dat dit carrièregewijs allebehalve een goede stap is en zie er steeds meer tegenop op met mijn kop op het scherm te verschijnen. Straks heeft de halve natie een mening over ons en daar heb ik eigenlijk echt geen zin in.

ONNOZELHEDEN!
Als ik mijn ouders, fervente Canvas-kijkers, voorzichtig meedeel dat ‘de hele Peking-toestand’ toch doorgaat, volgt er een stilte, waarna mijn ma vraagt op welke zender dat programma dan wel wordt uitgezonden. ‘VT4’ fluister ik stilletjes. ‘Maar Sophie toch!’ roept mijn moeder uit, ‘Je gaat je toch niet met zulke onnozelheden bezighouden!’.

De rest volgt nog! 

Enjoy!
Kao ya

DEEL 2: HET VERTREK
DEEL 3: DE REIS
DEEL 4: VICTORY!
DEEL 5: TERUG!

[Kao Ya]

DEEL 2: HET VERTREK - 5 onderbroeken en André Hazes

VLAAMS MET EEN CHINEES ACCENT
De ochtend van ons vertrek springen we om klokslag vier uur uit bed. Karla legt de laatste hand aan haar casus, een deel van haar therapeutenopleiding, ik werk nog snel een artikel af en wanneer ons supporterclubje ons zes uur later oppikt om koers te zetten richting Schiphol, zijn we net klaar.
De laatste weken waren al nete zo hectisch, en beweren dat onze voorbereiding er wat bij ingeschoten heeft, is een understatement. Karla is wel een maand lang gaan trainen en ik heb me een duur fitnessabonnement laten aansmeren, om uiteindelijk één keer op de loopband te staan sukkelen.
We grabbelen nog snel een paar Chinese woordjes mee, met dank aan vriendin Christel, die een paar maanden eerder door China reisde, om die in de auto in ons vermoeide hoofd te stampen. Het resultaat is hilarisch en we besluiten dan ook Vlaams te spreken met een Chinees accent.

DEODORANT VERBODEN
Hoewel onze bagagelijst balachelijk beperkt wa (3 T-shirts, 2-T shirts mett lange mouwen, 2 broeken, 5 onderbroeken, 2 beha’s, 5 paar kousen, 1 regenjas, 2 paar schoenen, 1 fleece) en elementaire dingen als deodorant om God weet welke reden uit den boze waren (‘niemand ruikt je toch op tv?’), mochten we wel elk een persoonlijk item meenemen. Dagenlang hebben we ons er het hoofd over gebroken, tot dj-vriend Christophe ons twee cassettebandjes schonk met daarop een zeer eclectische muziekmix, van Nick Cave en Frans Ferdinand over Ann Christy en André Hazes tot Soulwax en Michael Jackson.
Tijdens de lange rit naar Schiphol proppen we er voor het eerst een van de cassettes in (iets wat we de komende weken nog geregeld zouden doen, in trucks, bussen en jeeps, tot zowat de helft van alle Chinese, Nepalese en Indiase chauffeurs bekend is met het repertoire van André Hazes), wat meteen voor een kippenvel moment zorgt wanneer we weken later, aan de andere kant van de wereld, nog vaak, soms met een halve traan in de ogen, aan terug moeten denken. Maar op dat moment hebben we er nog geen idee van dat we uiteindelijk zeven hele weken weg zullen zijn.
De volgende dagen zijn ronduit saai. We vliegen in stilte naar Peking (er mag niet met de andere kandidaten worden geconverseerd), waarna we, eens aangekomen, onze hotelkamer niet meer mogen verlaten. Het enige lichtpuntjee is een briefing waar we eindelijk voor de allereerste keer de andere kandidaten zien en meteen de zeer strenge regels te horen krijgen. De belangrijkste: communicatie tussen crew en kandidaten is éénrichtingsverkeer. Met andere woorden: de crew praat met jouw, jij praat niet met de crew. Karla en ik krijgen onmiddellijk een flashback: op schoolreis met de nonnetjes!
We beginnen ons meer en meer af te vragen of dit wel ons ding is, maar beseffen ook steeds meer dat dit niet iets is waar we zomaar uit kunnen stappen. We besluiten het vol te houden zolang we het leuk vinden, testen bij de kamermeisjes onze kennis van de Chinese taal (van de vijf woordjes begrijpen ze er maar drie) en springen dan in het diepe.

[Kao Ya]

DEEL 3: DE REIS – lifttactiek en adrenaline

ETAPPE 1: 16-18 oktober
Nadat we half Peking doorgecrost hebben (die fitnesstraining was nu wel handig geweest, bedenk ik hijgend), de laatste taxi wegkaapten en verlegen proberen niet op de camera te letten, begint ‘Peking Express II’. Stel, je bent 32 en hebt, op een armetierige keer na, nog nooit gelift. En plots liggen er 10.000 kilometer voor je. Hoe pak je dat aan? Simpel, he begint gewoon. Je staat wat te zwaaien en je merkt dat iemand stopt en dan ben je vertrokken. Toegegeven, zo vlot loopt het niet altijd, je moet in zeer beperkt Chinees uitleggen waarom die cameraman mee moet en waarom je per se met drie mensen in een al propvolle vrachtwagen wilt als je toch door een busje gevolgd wordt. Niet makkelijk, maar het gaat en – verassing o verassing! – we vinden het zelfs leuk!

DE POLITIE, JE BESTE VRIEND
Die premièreavond belanden we in een minigehucht, goed voor hoop en drie huizen, en daar, bij ons allereerste gastgezin, kunnen we blijven overnachten. Er wordt zelfs gekookt, waardoor ik, in een godvergeten plekje midden in China, plots voor een koelkast wordt geïnstalleerd om goed- of afkeurend te knikken. Na een paar minuten begrijpt het hele gezin dat we vis noch vlees eten. Nadat we de volgende morgen omhelsd worden als waren we familie, trekken we verder, om vele uren later, op de hoofdweg van een druk stadje, op een politiecontrole te botsen. Wij worden vlug-vlug in de volgwagen gestopt, cameraman Vincent wisselt onmiddellijk zijn tape en reporter Liesbet probeert via sateliettelefoon de centrale productie te bereiken.
Een goed uur later, wanner tientallen politiemannen in burger veel lucht verkocht hebben, mogen we weer vertrekken. En het blijft tegenzitten. Omstreeks tien uur hebben we nog steeds geen slaapplaats en dat in een stadje met ronddolende dronken jongens. Uiteindelijk vluchten we naar een goedkoop hotel waar we een kamer geregeld krijgen. Plots beseffen we wat ‘Peking Express’ eigenlijk inhoudt: uren en uren van de enen auto naar de andere hoppen. De dag daarna raken we verzeild in een monsterfile die we slechts acht uur later achter ons kunnen laten.

[Kao Ya]

ETAPPE 2: 19-21 oktober
Vandaag op het liftprogramma: de zoektocht naar een kip om aan de burgemeester vn het onoogelijke en zeer grijze XI Xin Fen te overhandigen.
Ondanks onze politieaanvaring van een paar dagen eerrder doen we toch voorzichtig een beroep op onze geüniformeerde vrienden, al was het maar omdat we in een bijzonder raar dorpje beland zijn. Een aaneenschakeling van ommuurde woonerven die uitsluitend bevolkt lijken door halfdronken medemensen die niets van vreemdelingen moeten hebben. Of is hhet gewoon nieuwschierigheid? Terwijl Karla geïnterviewd wordt, een dagelijks terugkerend ritueel dat per kopel een uur duurt, staat zowat het hele dorp op enkele meters van mijn neus verzameld naar me te staren. Een muur van priemende blikken. Moeder duwen hun kinderen mijn richting uit en pas als ik de eerste hoofdjes aai, lijkt het ijs te breken.

DE SJAAL VAN RINK
In Xi Xin Fen aangekomen, blijkt dat het lot besliste dat wij bij een welstellende familie logeren. Joepie! Een familie met een bed (weliswaar zonder matras) en stromend water!  (Post-it Karla: “Als zei denken dat wij hier vuil gaan rondlopen!) Wij slaan onmiddellijk aan het wassen, zelfs onze fleece moet eraan geloven, en we geven ook het sjaaltje van de voorbijwandelende Rink een sopje. Joriens outfit wassen we niet, er zijn grenzen aan onze goedheid, vooral als alles met de hand moet gebeuren en we naar ons houtenplankbed snakken.
Voor het slapengaan toont de heer des huizes ons nog een wonderlijke computer die de door ons getypte Engelse zinnetjes met een simpele muisklik naar het Chinees vertaalt. Urenlang zitten we zo te converseren. ‘We really like you family.’, ‘Your house is very beautiful.’ Pas dagen later beseffen we dat we een gigantische flater geslagen hebben. We hadden veel beter wat nuttige zinnetjes naar het Chinees kunne later vertalen, zoals: ‘Mogen we gratis meerijden?’ en ‘Kunnen we hier ergens overnachter?’, die we dan tijdens de race aan Jan en alleman hadden kunnen tonen. We weten nog steeds niet wanneer het nu om een amulet of om een eliminatie gaat, beseffen nog altijd niet dat op de kaart ook kilometerafstanden vermeld staan en, het ergste van al, slaan ons plan pas open als we klaarstaan om te liften!

OSSENPENIS EN CHAMPIGNONALGEN
De volgende ochtend stroomt een heel dorp samen rond een gastronomische proeverij. Wat we precies te eten krijgen, weten we niet, alleen dat we zeker aandachtig moeten zijn. Dus kauwen Karla en ik op allerlei viezigheden, plakken er een passende omschrijving op (zo wordt ossenpenis geconfijte rubber en maagwand champignonalgen), om daarna het hele zootje discreet uit te spuwen. Een nachtmerrie voor vegetariërs!! Achteraf vernemen we dat dit dorp al jarenlan geen buitenlanders meer zag, de laatsten die passeerden, waren de Japanners toe ze China binnenvielen.
Terug n de race blijkt de politie nog steeds onze beste vriend. Sterker zelfs, we krijgen een escorte naar de autosnelweg, waar onze nieuwe beste vrienden de eerste de beste bus richting Xian tegenhouden. De politieman in kwestie spreekt geen Engels, maar kan het, raar maar waar, wel schrijven, waardoor we een zeer aparte vorm van communiceren ontwikkelen. Ik schrijf op een briefje ‘but we have no money’, hij antwoordt met: ‘I tell them: no money’.
Tot in Xian raken we die dag niet meer, wel in een soort van plattelandshotel met betonbedden waar we na onze allereerste discussie (niet gefilmd omdat ik de deur voor de camera dichtsloeg) de slappe lach krijgen, terwijl we als twee bomma’s, compleet gehuld in thermisch ondergoed, onze voeten in ee klein kommetje water laten opwarmen. Kwestie van aan te sterken voor de volgende dag. Die dag racen en lopen we als nooit tevoren en zie, het loont, we komen als tweede aan. Terwijl we in het park van Xian wachten, ontmoeten we een Belgisch en een Nederlands koppel, elk voorzien van een net geadopteerd Chineesje. Een veel groter avontuur  dan ‘Peking Express’, besluiten we samen.

[Kao Ya]

ETAPPE 3: 22-24 oktober
Hoewel we er alles voor doen om het te vermijden, gebeurt het toch, we worden gescheiden. Karla moet Jorien afblokken, of tenminste een poging doen, terwijl ik Just aan mijn been krijg. Ik zucht opgelucht. Ik kan het goed met Just vinden, en bovendien begelen wij ondertussen zo laag in de ranking, dat we voor de tweeling echt geen bedreiging vormen. Dus veronderstel ik dat Just niet als een maniak aan het blokken zal slaan. Mijn vermoedens kloppen. De eerste kilometers mist Just zijn tweelingzus te veel om in actie te schieten en bovendien slaag ik erin om zeer snel in de foute richting te liften. Sophie, het blok aan haar eigen been.

HET ‘MASSAGESALON’
Maar dan keert het tij. Op de terugweg, ondertussen vele uren later, merken we Brechtje en Krieke op, die nog steeds in het centrum van de stad staan te sukkelen. Just ziet hoe zijn zus geen meter verder raakt en heeft het gevoel dat hij haar in de steek laat als hij mij niet afblokt. Ik begrijp Just, Just begrijpt mij, maar daar schieten we natuurlijk niets mee op en we eindigen met en onbehaaglijk gevoel, dat slechts opklaart al we in een zeer bizar massagesalon belanden.
Er hangt een gigantisch karaokescherm, meisjes in Tibetaanse klederdracht masseren voeten en benen van dikke Chinezen, zowel mannen als vrouwen. Het lijkt allemaal zo onschuldig, maar zodra de crew weg is, beginnen we ons meer en meer vragen te stellen. De Chinese vrouwen blijken plots allemaal verdwenen, waardoor het gezelschap uitsluitend uit drinkende Chinezen en sierlijk dansende Tibetaanse meisjes bestaat. Wanneer de gastheer ons uiteindelijk naar onze slaapplaats brengt, is er geen twijfel meer mogelijk: dit is een bordeel. Onze kamer beschikt over een zeer rijkelijk gedecoreerd plafond, bedden met piepkleine massagedekentjes en een kast vol massageolie en tissueboxen. En de deur heeft geen slot. Die nacht doen we onze kleren niet uit en als de kamer midden in de nacht plots volloopt met Chinese mannen doe ik alsof ik lig te slapen. Nooit eerder was ik zo blij met de stoere Just in mijn buurt.
De volgende dagen logeren we met de hele troep in al net zulke merkwaardige omstandigheden. Er wordt een rustdag ingebouwd en een tentenkamp opgetrokken midden in het centrale standspark van het zeer drukke Yichang. Alsof er zich op de markt van Brussel plots 14 Chinezen met hun hele hebben en houden zouden installeren. Rondom de tenten komt een signalisatiedraad, kwestie van ons binnen en de Chinese belangstellenden buiten te houden, en een goed uitgerust bewakingsteam houdt ons dag en nacht in de gaten? Wie naar het toilet wil, moet toestemming vragen en al vlug verzamelt de hele equippe zich in het wc-gebouwtje om er de was en de plas te doen, die dan weer te drogen wordt gehangen op de signalisatiedraad. Yichang weet niet wat het overkomt en wij voelen ons als aapjes in de zoo.

[Kao Ya]

ETAPPE 4: 26-28 oktober
Presentator Ard, door Karla consequent Erwtje genoemd, iets wat de hele crew tot zijn afgrijzen langzaamaan overneemt, wekt ons om halfvijf met een megafoon: ‘De race begint nu!’ Trillend op onze benen moeten we de hele rimram opkramen. Voor ons ligt een npuzzel die de kaart van China moet voorstellen. Wij hebben absoluut geen idee waar te beginnen en overleven op puur puzzeltalent. Dit is de dag waarop we besluiten het allemaal serieuzer aan te pakken. Een heuse tactiek wordt ontwikkeld, geniaal in zijn eenvoud: wij wachten telkens 15 minuten op een goede wagen, ‘een doelgroepauto’. Pas als dat niet lukt, schakelen we over op het tragere soort, vrachtwagens en consorten. Bovendien werken we met korte tussenetappes en stoppen we allebei alles wat voorbijkomt. Zo vergroten we onze kansen en kunnen we kiezen voor de auto die het verst rijdt.

KARLA’S DANSTALENT
We zijn ondertussen al tien dagen in China aan het rondzwerven en beginnen ons steeds meer over dit land te verbazen. Is dit het gele gevaar dat de westerse economie bedreigt? Het China dat wij t zien krijgen, is een landbouwnatie waar mannen en vrouwen nog steen per steen wegen aanleggen en vrachtwagens met schoppen gevuld worden. Een  grijs, stoffig land waar de bevolking het na jarenlange communistische indoctrinatie afgeleerd heeft om initiatief te nemen, maar tegelijkertijd uitblinkt in zelfredzaamheid.
Veel tijd om ons het hoofd te breken is er niet, de Miau Miau-meisjes staan ons meerstemmig zingend op te wachten en willen, bij wijze van wederdienst, ook van ons een liedje horen. Wij zakken nett niet door de grond en zetten, her schaamrood op de wangen, ‘Broeder Jacob’ in.
Onze liftgastvrouw loodst ons daarna in sneltempo door het wondermooie Fenghuan, het verfijnde China waar we al die tijd naar verlangden, om ons bij de bamboeproef te zien triomferen. Als een heuse dansprofessional gooit Karla zich in de strijd, terwijl ik alleen maar denk aan mijn sportbeha die thuis werkloos in mijn kast ligt.
(Post-it Karla: ‘Eindelijk weet ik waarom ze nooit meeloopt met mij!’)
Uiteindelijk gaat het duel tussen Manja en Karla. En, wat hebben ze gewonnen Pierre? Alweer geen amulet, wel een mooie voorsprong die er indirect voor zorgt dat we, nadat we elk apart op bromfietsen een hele berg beklommen hebben, flink tweede eindigen.

De rest volgt nog hoor ... Maar zal pas voor binnen enkele dagen zijn. That's all ... for now Folks! (En alvast sorry voor de mogelijke typo's.) 
Groetjes en geniet allemaal van een zonnig weekendje!
Kao Ya

[mixedmessage]

Wow, wat leuk om te lezen joh  !!! Erg leuk geschreven door Sophie. Wat een humor hebben die meiden ook. Ben benieuwd naar de rest....

[Jet]

tnx kao ya!

[-Lieke-]

leuk!  ik zit al op 't vervolg te wachten

[Bakkertje]

erg leuk om te lezen zeg..bedankt voor al je moeite joh!

[Kao Ya]

Hi allemaal,

Zoals beloofd, het vervolg van Sophie's dagboek voor 'Goed Gevoel'.

Kao Ya

ETAPPE 5: 29-31 oktober
De vijfde etappe begint met een absoluut gloriemoment.
Bestemming is Moon Hill of de Maanheuvel, waar we, gezegend met onze vernieuwde tactische inzichten, met een rotvaart heen liften, zo snel dat niemand ons staat op te wachten en de helft van de productie nog onderweg is. We installeren ons op een zonnig bankje, om een kwartier later quasi nonchalant te informeren: ‘Slome dag vandaag?’ Heerlijk! Terwijl Ard verder naarboven klautert, zetten wij gedreven de achtervolging in, om na de vreselijk uitputtende klim bij aankomst met z’n drieën te staan uitgebreid te staan puffen. Voor de allereerste keer hebben we iedereen verslagen. We zijn eerst. Eerst! Bovendien hoeven we niet onmiddellijk weer te gaan liften, verliezen we de omweg en krijgen we een uitstapje naar het visserdorpje Xin Pin cadeau!

APARTE VISTECHNIEK
Ons enthousiasme slinkt zienderogen als we op het bootje van ‘onze’ visser twee enorme, zwarte, lelijke vogels zien zitten.
Aalscholvers, zo blijkt, en onze vispartners voor de volgende dag. Tijdens het eerste uur van de oefensessie gillen we half China samen. Daarna zien we de schoonheid van het hele gebeuren in. We varen midden in het wondermooie Karstgebergte, de zon is allang onder en door het donkerblauwe water schermeren lichtgevende lissen, waartussen onze aalscholvers als ware ballerina’s kopje-onder duiken. Terug thuis bij de vissersfamilie kampen we met een dilemma. Mevrouw is druk bezig in de keuken en wij vragen ons af wanneer we duidelijk moeten maken dat we vlees noch vis eten. En of we dat wel kunnen doen. Als we de gehurkte vrouw des huizes net naarstig een hele vis in stukken zien hakken om die compleet met bloed, graten en ingewanden, in een pot te zwieren, is het dilemma meteen opgelost. Hoewel we het begrip vegetarisch met handen en voeten moeten uitleggen, begrijpen we elkaar verassend snel. Het etentje voltrekt zich in de ondertussen bekende sfeer. We spreken elkaars taal niet, dus zitten we wat gebaren te maken, wat te staren en vooral veel te lachen.
De volgende morgen om half vijf trekken we op pad met de aalscholvers, die vissen voor ons moeten vangen. Al zeer snel hebben we door dat de traditionele aanpak niet werkt, dus gooit Karla zich op haar buik, om de dieren aan het koordje, vastgemaakt aan hun poten,
op het droge te trekken. Daarna duwt ze de vissen uit hun strot, die ik in een rieten mand opvang. We zijn doorweekt, hangen vol vissendrek, maar amuseren ons rot en verliezen slechts nipt van natuurmens Rink en dochter Jorien.
En dan, na anderhalve dag liften, krijgen we nog een meevaller geserveerd. Samen met Rink en Jorien mogen we een team uitnodigen op een barbeque. Zonder veel nadenken inviteren we Just en Brechtje, een koppen dat, net als wij, het hele spel weet te relativeren. Hoewel de barbeque eigenlijk bitter weinig voorstelt (een verzameling kippepoten op een tochtige boot), onstaat er achteraf heel wat commotie over die keuze. Vooral als we tussen twee droge rijsthappen door plots een brief krijgen die de aankoopmogelijkheid van een vlag waarmee we de andere teams kunnen afblokken, meldt.
Een halfuur gaat voorbij. Uiteindelijk moet de reporter ons, de drie naïve teams, beter bekend als ‘de grote strategen’, er op attenderen dat we misschien wel eens zouden kunnen samenwerken. Een halfbakken complot is geboren.

[Kao Ya]

ETAPPE 6: 1-3 november
Soms sta je aan de goede kant, soms aan de slechte. Onze primitieve samenzwering heeft niet gewerkt. We zien de vlag in de zeer gretige handen van het andere kamp vallen, en dat zullen we geweten hebben. De eerste dag gaat het nog allemaal goed: we worden opgepikt door een zeer luxueuze en snelle jeep, bevolkt door vier militairen op vakantie. Er is weinig plaats, dus krijgt Karla de kofferruimte toebedeeld en word ik op de achterbank geïnstalleerd tussen twee wel zéér vriendelijke Chinezen.
De man naast me kan zijn geluk niet op en zal het hele traject proberen zijn been tegen het mijnde te drukken. We halen opgelucht adem als de race wordt stilgelegd, maar dat is buiten onze geode vrienden gerekend. Als ze vernemen dat we morgen opnieuw moeten liften, besluiten ze ons de volgende morgen op te pikken. Die ochtend hoop ik met heel mijn hart dat ze zich verslapen, maar om klokslag 7 uur rijden ze blijgemutst en luid toeterend het dorp binnen. De ‘vetzakskes’, zoals we ze ondertussen gedoopt hebbeb, bieden 100 dollar m ons te kussen. Ik antwoord: ‘No, no, boyfriend’, terwijl Karla met ‘No, no, husband’ op de proppen komt. Als we een vierde keer afgevlagd worden, duikt Steven plots op om de jeep af te snoepen. Karla roept iets in de aard van: ‘Dit doe je toch niet, het is onze lift, we zitten er zelfs nog in’, waarop Steven compleet door het lint gaat en schreeuwt: ‘Ik hoop dat je stikt in je lift.’ W ij zijn volkomen verbouwereerd en half in schock. Dat je je door een simpel tv-spelletje zo kan laten ophitsen! Na een tussenproef in het Stenen Woud van Shilin, waar Karla vriend en vijand verbaasd met haar fysieke conditie, arriveren we uiteindelijk op de ranking. (Post-it Karla: Aangezien Sophie haar rol als intellectueel niet vervulde, kon ik 8 km lopen...) Steven en Sofie worden naar huis gestuurd. Terwijl Steven afscheid neemt, excuseert hij zich.

GRENSOVERGANG MET NEPAL: 4-6 november
We hebben China overleefd, we gaan naar Nepal! Aangekomen in het fantastisch mooie, caleidoscopisch gekleurde Katmandoe worden we in een afgesloten tuindeel van het hotel geïnstalleerd. Niet dat het ons deert. Na wekenlange grauwe somberheid worden we overdonderd door deze zinderende hoofdstad met haar kleurrijk opgedirkte stoepa’s en meterslange sari’s die in de wind hangen te drogen. Exotischer dan dit wordt het niet, en een Kuifje-gevoel overvalt me.

[Kao Ya]

ETAPPE 7: 7-9 november
Wat er precies zal gebeuren, weet niemand. We staan allemaal verzameld op de landingsbaan, hopend dat we samen de Himalaya in gevlogen worden. Maar ook dit tv-programma heeft nood aan wat ssspanning en sssensatie... Zodra Roos onthult dat elk team slechts één lid de lucht in kan sturen, is hett voor mij duidelijk: Karla gaat. (Post—it Karla: Met dank aan mijn supervriendin!)  Bij ons geen discussies, geen tranen, en dat blijkt achteraf behoorlijk uitzonderlijk. De andere koppels zwoegen met hun beslissing tot de vrouwen zich opofferen (een typisch fenomeen?). Omdat ook Jorien de hele Himalaya-beslissing, net als ik, nogal filosofisch bekijkt, kiest ze mij uit om samen op religieuze ontdekkingsreis ddoor Katmandoe te sjezen.
Nadat we een hele boodschappenlijst (offers voor de verschillende religies) inslaan, arriveren we bij een boeddhistische monnik in het eeuwenoude klooster Swayambhunath. Van meet af aan hebben we ons voorgenomen vandaag vooral op eigen tempo te genieten. De minzame man toont ons zijn hele klooster, zijn benauwend kleine kloostercel en schenkt ons bij wijze van afscheid een sculptuur in Tibetaanse boter en een kralenarmbandje. Beide items worden eerst uitgebreid gezegend. De half gesmolten botersculptuur zal ik eene paar dagen later offeren aan een straattempeltje. Het armbandje komt, terug thuis, rond mijn Ghanesha-beeldje te hangen.
Daarna is de Kumari van Patan aan de beurt. Dit heilig verklaarde meisje is te jong om te beseffen wat haar overkomt, maar zodra ze heilige af is, bij de eerste menstuatie, te oud om ooit nog aan een normaal bestaan te wennen. We verlaten haar met een wat wrang, onbestemd gevoel, muizenissen die bij de hindoeïstische milkbaba eensklaps verdwijnen. Deze goedheilig man pretendeert uitsluitend melk te drinken, mar we hebben sterke vermoedens dat hij zich zijn knorrende maag met weed sust. Zijn gewauwel is zogoed als onontcijferbaar.

SUDDEN DEATH
Die avond klauteren Jorien en ik het torentje op dt bij het etablissement hoort. De sterrenhemel is grandioos en, turend naar de indrukwekkende Himalaya, hopen we dat Rink en Karla net zo intens van dit moment genieten als wij. De volgende dag zal ik vernemen dat Karla doodziek was en op dat moment in d emand van een sherpa naar beneden werd gedragen. Tijd om op krachten te komen is er echte niet. Zodra mijn maatje en ik herenigd zijn, moet er opnieuw geracet worden. Deze keer hangt er veel van af. Vanaf Nepal wordt het ‘sudden death’-systeem toegepast. Wie laatst is, valt dus onherroepelijk af. Zelfs wij, de twee zorgeloze meisjes, worden helemaal door onze adrenaline meegesleurd en voelen ons gedrevener dan ooit. (Post-it Karla: Sophie begint zelfs stilaan – zonder sportbeha – mee te lopen.)
Tussen ons en het eindpunt ligt ocharme dertig kilometer en we vertrekken laatst. We racen alsof ons leven ervan afhangt, aangemoedigd door Rink, die als we hem voorbijvlammen bemoedigend zijn duim opsteekt, en halen iedereen in, om vijftien minuten later opnieuw ingehaald te worden en opnieuw bijna onderaan tee bengelen. Misschien is dat wel ons geluk. Vanuit onze auto zien we Jeroen, Manja, Krieke en Natalie vruchteloos rondjes lopen rond een boeddhabeeld. We beseffen dat dit niet het juiste beeld is en rijden verder, om na enkele kilometerss Roos op te merken, die net Just en Brechtje incheckt. We hebbben het gehaald! We gaan naar India!

GRENSOVERGANG MET INDIA: 10-11 november
Jarenlang droom ik al van India, meters boeken heb ik erover gelezen en nu ben ik eigenlijk bang om ontgoocheld te worden. Een zorg voor niets, zo blijkt. De cultuurshock blijkt uit en niets voelt vreemd aan. Toegegeven, de eerste uren moeten we wennen. Na het gereserveerde maar galante China en Nepal worden we in India ofwel genegeerd ofwel onder de voet gelopen. Als ik er uiteindelijk in slaag iemand te doen stoppen, neemt ij de kaart af, om op mijn handen te slaan als ik mijn bezit weer opeis.

[Kao Ya]

ETAPPE 8: 11-13 november
Het is duidelijk, in dit overbevolkte land dat nergens meer van opkijkt, betekenen wij, kastenloze bleekhuiden, helemaal niets.
Het liften vlot niet echt, hoewel de oplossing simpel is. We moeten ons nederiger opstellen, maar dat druist in tegen ons karakter. Uiteindelijk arriveren we ’s avonds als tweede op het appel, waardoor we te gast zijn bij een familie uit een betere kaste. De heer des huizes is procureur, zijn zonen studeerden stuk voor stuk in het buitenland. Onze nieuwe Indiase mama, een vinnig paars saribolletje, draaft achter ons aan alsof we haar eigen kroost zijn en weet, ondanks de taalbarrière, verassend goed met ons te communiceren. Terwijl we met de heer des huizes een geanimeerde discussie voeren over gearrangeeerde huwelijken, iets waar zo’n 90% van de bevolking aan doet, propt ze ons volg met overheerlijke, zelfgebakken koekjes.

DUIK IN DE GANGES
Wat later worden we, ter voorbereiding van het grootse Dewali-feest (het feest van het licht en net zo belangrijk als Kerstmis bij ons), meegetroond naar de tempel. We worden aan alle belangrijke figuren voorgesteld en krijgen van elk van hen de complete titels en familielijn te horen.
Ondertussen redt ons Indiaans mamaatje ons van massahysterie door al wie in de weg loopt een nijdige duw te geven.
’s Anderdaags rukt de hele famiilie uit om ons, voor een game, naar de Ganges te voeren. Als ik opper dat we maar best geen duik in het vieze water kunnen nemen, is misprijzen mijn deel. ‘De Ganges is een heilige rivier en al wie hem betreedt, wordt gezuiverd.’ Ik verbaas me erover dat een bereisd, intelligent man verkiest de overduidelijke waarheid te negeren.
Net voor we op onze proefbestemming aankomen (die proef zal ik trouwens spectaculair verknallen), krijgen we een stukje India te zien dat ons behoorlijk van streek maakt. Aan een kruispunt komt een bedelaar naar onze gastheer toe gelopen, er volgt een verhit gesprek en als de lompenman met zijn hand de chique 4x4 beroert, escaleert de situatie. Onze gastheer stapt uit, wandelt kams naar de man toe en slaat hem zonder veel plichtplegingen in het gezicht. De bedelaar doet niets om zich te verzetten, dit is zijn lot en hij ondergaat het.
Onze gastheer stapt weer in en rijdt verder alsof er niets gebeurde, terwijl wij van pure shock geen woord meer kunnen uitbrengen en onze sympathie voor hem meteen getorpedeerd wordt.
Het eigenlijke Dewali-feest vieren we in een klein landbouwdorpje samen met Just en Brechtje, die er ook stranden.  Voor het eerst logeren we niet bij een familie, maar in een leegstaand schoolgebouwtje en die rust is zeer welkom. Al wekenlang zijn onze dagen meer dan goed gevuld. Overdag liften, ’s avonds slaapplaats zoeken en daarna, als onze handgewassen onderbroeken, T-shirts en jeans te drogen hangen en we ons met een restje water zelf gewassen hebben, bij wijze van wederdienste het hele dorp entertainen.
We installeren ons op de stoep, bewonderen het inderhaast mett kaarsjes verrsierde gebouwtje en worden uitgenodigd om in een hoekje van een schuur mee te bidden. Die avond komt een arme man ons nog een schotel vlees brengen, iets wat hem een arm en een been moet kosten, en wij, de vegetariërs in het gezelschap, dwingen de arme Just om alles op te eten terwijl we onze rijst in de saus dippen.

[Kao Ya]

ETAPPE 9: 14-16 november
Vandaag is onze vierde dag in India en we wennen steeds meer aan de hitte (godzijdank hebben we bij het begin van dit avontuur met ons eerste spaargeld een deodorant gekocht). (Post-it Karla: De andere kandidaten verklaarden ons voor gek!)
We wennen zelfs aan de toiletten. Of beter: aan de complete afwezigheid van toiletten. In China moesten we ons ding doen boven een misselijk makende, stinkende goot, meestal geprangd tussen twee Chinezen, hier zijn wc’s zogoed als onbestaand. Het lijkt wel of elke vierkante meter in India persoonlijk door iemand bemest wordt, geen plek is veilig. Wij, schuchtere westerlingen, zoeken beschutting, maar de lokale bevolking bukt zich wanneer nodig.
Ook de massa die telkens weer rond ons samenstroomt als mieren rond een honingpot schrikt ons niet langer af. We hebbben namelijk een zeer doeltreffende tactiek ontwikkeld. Stilstaan is echt geen optie, dus beginnen we, zodra we uit een auto springen, te stappen. Geen moment trappelen we ter plaatse, we stappen alsmaar door tot we een nieuwe lift weten te bemachtigen. Er volgt ons nog steeds een onverklaarbare meute mensen, maar nu worden we tenminste niet meer beklemmend ingesloten.

DOODSANGSTEN
De volgende ochtend vertrekken we als laatste. Tijd om de moed op te geven is er niet, want plots, als uit de hemel gestuurd, vindt Karla – in the absolute middle of nowhere – een Belgische Indiër!! Monsieur Gautam stamt uit een gerespecteerde familie in Kajuraho, heeft restaurants en winkels in België en is een goede vriend van prins Laurent. Wij vinden het allemaal fantastisch, stellen ons compleet aan en vallen bijna in zwijm als hij ons tot het eindpunt brengt en bovendien nog een slaapplaats regelt. Doordat we zo snel zo ver raken, wordt de race stilgelegd en voor de allereerste keer in weken gaan Karla en ik in ons eentje op restaurant.
We komen als eersten in het wondermooie Orccha aan. Samen met de tweeling spelen we in het grafmonument van de maharadja, bevolkt door wilde apen, de befaamde slangenproef. De inzet? Een vrijgeleide naar de volgende ronde! Ik loop alsof mijn leven ervan afhangt, laat me niet afschrikken door een kronkelend reptiel en kan als eerste op zoek naar mijn maatje, dat dan al minstens drie kwartier lang haar grootste angsten aan het overwinnen is. ‘Karla, waar ben je’, roep ik hijgend, waarop een paniekerig ‘Sophie, kom mij halen!’ volgt. In ware heldenstijl ren ik naar het donkere hol om er Karla te bevrijden, de slangencollectie die vervaarlijk rond haar geboeide benen kruipt, zie ik niet eens, en gezamelijk spurten we naar de eindmeet. We hebben twee zalige dagen lang vakantie gewonnen! Voor het eerst ben ik trots op mezelf. (Post-it Karla: Amaai, dat heb ik nog lang moeten horen!)
We slenteren nog een halve dag in het openmonumentenstadje rond, en eten ons net geen indigestie. ’s Avonds logeren we bij een hotelfamilie waar we zeer hartelijk ontvangen worden en we onze gearrangeerd-huwelijksdiscussie verder zetten. De brave man is in lichte shock als hij verneemt dat wij, op ons 32ste, nog steeds niet getrouwd zijn en onze ouders niets doen om dat euvel op te lossen. De liefde tussen het bejaarde koppel is zo groot dat we onze arrangementenreserves wat laten varen. Als de man vertelt dat zijn vrouw, een hogeschooldocente, bij hun huwelijk haar job opgaf om hem en hun zoon vakkundig te verwennen, knikken we begripvol. Als we wat later discreet informeren of ze haar carrière niet mist, springen de tranen haar in de ogen. En dat veertig jaar na datum. Niets is wat het lijkt!
’s Anderdaags bezoeken we de Taj Mahal.

[Kao Ya]

ETAPPE 10: 17-19 november
Na urenlang stof gevreten te hebben tijdens een wel zeer exotisch treinreis belanden we in het desolate Rajastan. De woestijn die de grens met Pakistan vormt, wordt ons speelterritorium voor de komende dagen. Voorzien van een draagbaar GPS-toestel, twee karaktergestoorde geiten met puntscherpe horens en een ezel die al onze vooroordelen over zijn soort bevestigt, twintig kilometer lange tocht maken door deze dorre woestenij, zo vertelt Ard.
De volgende morgen, na een behaaglijke kampvuurnacht, blijken de geiten over een kanjer van een ochtendhumeur te beschikken en een twintig kilometer lange tocht is wel het laatst waarin ze zin hebben. Urenlang bespringen ze ons en elkaar, raken met hun hoeven onze schouders, duwen hun vervloekte hoorns tussen onze billen en werken voor geen meter mee. We trekken en sleuren, smeken en bidden, maar het haalt allemaal niets uit. Vijf uur later zijn we slechts twee kilometer verder. Karla is ondertussen zo razend dat ze als een vertoornde dondergod de ‘drama queen-geiten’ en de slome ezel door de woestijn jaagt. Als we ten slotte halt houden op het enige schaduwplekje dat in dit maanlandschap telt, een woonerfje te midden van het absolute niets, krijgen we te horen dat de race is stilgelegd.
Compleet op, stinkend naar geit en ezel en een tikkeltje moedeloos stappen we op de eerste de beste man af om een slaapplek te vinden voor de nacht. Hij troont ons mee naar zijn villa (mét douche!), war de vrouwelijke helft van de familie onmiddellijk begint te kokkerellen, toont ons onze kamer en nodigt ons daarna uit om samen met de rest van het dorp in de nabije buurttempel feest te vieren. We laten het allemaal een beetje over ons komen, volgen gewillig, maar muizen er vanonder als de helft van de tempel ons wil zien dansen...

[Kao Ya]

ETAPPE 11: 20-22 november
De zoutvlakte van Zizuvada bereiken we als eersten. Dit is een landschap van alleen maar uitgeteerde aarde en verre horizonten. Een wereld zo droog dat de grond barst en je de lucht ziet bewegen. Geen boompje, geen struik, zelfs geen vogel die deze imposante monotonie doorbreekt. Hier wonen de zoutwinners. Hoewel, een woonst kan je hun schamel lappenhutje niet echt noemen. Hier overléven de zoutwinners. En ze slagen daar maar net in. Hun leven bestaat uit wroeten en ploegen in de zoutvlakte, hun benen verteerd door het urenlange waden, hun gezichten gegroefd door de verschroeiende zon.
Ghandi mag dan met zijn zoutmars deze richting uit gewandeld zijn, veel lijkt dit ninet aan hun bestaan veranderd te hebben. Onder de indruk van dit zware bestaan en de loodzware stilte slapen we die nacht opnieuw buiten. De sterrenhemel fungeert als nachtlampje. Net voor we de volgende dag vetrekken, geven we een flink deel van ons spaargeld af aan ons gastgezin. Het voelt ongemakkelijk en we zijn wat gegeneerd, uiteindelijk koop je met dat handvol roepies gemoedrust af, maar het lijkt het juiste.

EIGEN VOLK EERST
Enkele tellen later draait onze wereld weer rond ‘Peking Express’ en dan vooral rond de proef die ons van een finaleplaats kan verzekeren/ We verliezen nipt van Natalie en Krieke, wat betekent dat we ons direct weer in de strijd moeten gooien. Het goede nieuws is dat we geheel onverwacht, tien minuten naar huis mogen bellen. Ik krijg mijn moeder aan de lijn, die compleet omgeslagen is en me supporterend aanmaant om nu niet op te geven, waarna ik haar verzeker dat ze zich nergens zorgen over moet maken en dat we echt geen gevaarlijke dingen ondernemen. Welgeteld een kwartier later zit ik op het dak van een jeep te hossen.
Nog nazwetend belanden we uiteindelijk in een vreemd, ommuurd stadje. We krijgen onmiddellijk een slaapplaats geregeld. De halve stad loopt leeg om ons te begeleiden naar onze woonst. Het loopt uit de hand als die halve stad ook allemaal in het piepkleine huisje wil. Onze gastheer weet niet wat hem overkomt en slaat zijn bezoekers met een stok buiten, waarop ze prompt aan de ijzeren tralies van zijn enige uitgang, een schamel deurtje, beginnen te joelen.  De rust keert niet weer en we worden beleefd maar zonder veel dralen aan de deur gezet. Het is ondertussen na tienen, pikdonker en werkelijk de hele stad staat voor de deur verzameld. Wat overweldigd beginnen we te stappen, de meute volgt ons, aanvankelijk wat uitgelaten, maar de stemming wordt almaar grimmiger. Zachtjesaan begint de massa, ondertussen aangezwollen tot misschien wel honderd man, dezelfde woorden de scanderen. Wij stappen dapper en tegelijkertijd met een bang hartje verder.
Het cameralicht maakt ons nog kwetsbaarder en voor het eerst hebben we genoeg van het hele tv-spektakel. Als we na een hele tijd eindelijk de stadspoorten bereiken, blijven onze supporters achter. We zijn de stad uit gejaagd en blijkbaar was dat de bedoeling. Eigen volk eerst in India. Een paar minuten later neemt een vriendelijke moslimvrouw ons ondanks het later uur en de mannelijke gezellen (een cameraman en reporter) in huis.

OP NAAR DE FINALE!
Nog nazinderend van de bewogen nacht en helemaal opgefokt door de lonkende finale krijgen we spinles van een Gandhi-adept die over zo’n innerlijke rust beschikt dat ik hte luidkeels op een gillen wil zetten. ‘Think of your god’, ‘Wees één met de draad’, de ene na de andere wijsheid wordt ons gratis en vor niets aangeboden. Ik word schuimbekkend gek en hoor mezelf plots een zeer luide ‘godverdoriemiljaar’ slaken. We slagen er wonder boven wonder toch in om twintig minuten na Rink en Jorien te vertrekken. Compleet opgepept van al die halfzachte commentaren staan we scherper dan ooit tevoren en racen we naar het paleis van de maharadja. En wat blijkt? Geheel onverwachts hebben we de finisch een halfuur voor onze concurrenten bereikt. Op naar de finale! Weliswaar nog altijd zonder amulet... (Post-it Karla: Frustratie blijkt onze grootste motivator.)

[Kao Ya]

ETAPPE 12: 23-24 november
De ochtend van de allerlaatste etappe. Zelfs als ik het nu in dit dagboek noteer, kost et me moeite om het te geloven. In die finale kunnen we godzijdank nog vier amuletten behalen en driemaal vijf minuten voorsprong winnen. En dan vertrekken we. Eerste doel van de dag: het Portugese fort van Vasai bereiken en wel met een Indiaan vlaggetje in de hand. We vertrekken traditiegetrouw enthousiast en woden nog een tikkeltje vrolijker als we Krieke en Natalie op een bus zien stappen. Overmoed, zo blijkt, want hu bus gaat als een speer en het gevolg laat zich raden. We arriveren pas tweede. Daar gaat de eerste amulet en de vijf minuten voorsprong. (Post-it Karla: Ook hierin zijn we tactisch: ieder om beurt.)
In de Portugese wijk moeten we voor de allerlaatste keer een slaapplaats zoeken. De allerlaatste keer dat we het hele ‘girl power-verhaal’ opdissen, de allerlaatste keer dt we op de grond slapen (in al die weken hebben we driemaal een matras onder ons gevoeld)), de allerlaatste keer dt we onderbroeken met de hand wassen. Verborgen achter wat groen merkt ons geoefende oog plots een zeer mooi huis op. Haar grote broer heeft het in zijn eentje ontworpen, zo vertrouwt de dochter die ons rondleidt ons toe.
Volledig in de ban van de raaselachtige ton die Roos ons gaf, zitten we geconcentreerd onze kaarten te ontcijferen als plots de deur openzwaait en wij gezamelijk naar adem snakken. Voor ons staat een grote, mooie man. Na weken geleefd te hebben op een visueel dieet van magere schriele ventjes zijn we helemaal van ons apropos. We slaan allebei schaapachtig, als waren we pubers, aan het giechelen. Nadat Raj, zo heet onze gastheer/doomprins/Bollywood-ster en zijn vrienden ons het hele systeem van de tonen/voedselboxen uitgelegd hebben, informeert de vrijgevochten vrouw in het gezelschap of Karla van donkere mannen houdt. Vraag is of hij van bloedrode vrouwen houdt, want die kleur heeft ze ondertussen. ‘He’s still single, you know.’ Karla is ondertussen lichtelijk purper en sist me nijdig toe ‘Red me, red me!’ Urenlang zitten we daarna nog samen in de schommelstoel te praten met Raj over de dingen des levens en dat doet ons merkwaardig veel deugd. Alsof we thuis, op café, met een goede vriend aan het kletsen zijn.

GIRL POWER!
’s Anderdaags troont de donkere held ons mee naar het station en helpt ons gezwind op en af de trein. Iets wat veel makkelijker klinkt dan het is. De hele treinepisode is pure waanzin – als ik mijn voeten intrek, blijk ik gewoon zweven – en het kost immens veel inspanning om gewoon in leven te blijven, heelhuids van het rijdende gevaarte te springen en nog steeds in één stuk te landen. En dan hebben we nog niet eens over de wandelende handen die van overal en nergens lijken te komen! Uiteindelijk winnen we na Karla’s stratenrace onze allereerste amulet, goed voor 10.000 euro, en worden de vijf minuten voorsprong van Natalie en Krieke geneutraliseerd. Ons geluk blijft echter niet duren, want de volgende en laatste proef verliezen we opnieuw, waardoor Natalie en Krieke met vijf minuten voorsprong starten. Wij laten de moed niet zakken, hitsen elkaar op in ware bokserstijl en rennen alsof ons lever ervan afhangt.
In de eerste auto die stopt, zit een geëmancipeerde Bollywood-actrice die, geïnspireerd door ons ‘girl power-verhaal’, racet alsof ze op een Formule 1-circuit zit. Nog geen kilometer verder hebben we Natalie en Krieke ingehaald. We liften op een gevaar van lijf en leden midden op een drukke vijfvaksweg, leggen hele wirwarkruispunten lam als waren we onsterfelijk en komen pas terug tot de aarde als we cameraman Roger horen brullen. Hij is, ijverig achteruit filmend tegen een uitlaat blijven kleven en een hele pak huid kwijt. Hoewel hij en beetje dood gaat, niet aan denken, dit is jullie finale. Rennen!

[Kao Ya]

DEEL 4: VICTORY!

Onze vierde auto brengt ons op ons eindpunt. Stuivend uit de auto zien we, aangekomen in het hotel, geen mens. We rennen de lobby in, crossen weer naar buiten lopen de andere kant op... Hier is niemand! Dan komt een productielid ons kalmpjes melden dat we even in een kamertje moeten wachten. Als we weer de trap op gestuurd worden, zie ik hoe Roos en Ard nog snel een veeg make-up krijgen en even denk ik: ‘We hebben gewonnen.’
Hoop die Ard onmiddellijk keldert met zijn openingszin: ‘Jullie zijn wel een beetje laat, we staan hier al een tijdje.’
En dan is er het finale moment. Terwijl Roos en Ard fotogeniek fronsen en betekenisville stiltes inlassen om de spanning op te drijven, horen we: ‘Het koppel dan ‘Peking Express II’ gewonnen heeft, is... Karla en Sophie!’ Ongeloof, verbazing, trots, opluchting, blijdschap, het spoelt in golven over ons heen en in een waas zie ik hoe Karla en ik in elkaar armen vallen en welgemeend gefeliceteerd worden door Natalie en Krieke. We dachten dat we niet eens de eerste selectie gingen halen en we hebben gewoon gewonnen!
We besluiten dat dit hét moment is om eens en voor altijd te stoppen met onszelf te onderschatten – misschien wel de meest wijze ‘girl power-les’ die we leerden!