Recente berichten

71

Peking Express 2005 / Re: Stel hier je vragen aan Rinck

« Laatste bericht door blondje Gepost op 15-07-2005, 16:32:33 »

nee ik ga naar vive La Fête, want zij is ook blond... en is een vetcool optreden. en natuurlijk naar sisters of mercy... zwart geklede mannen.
dus hoop jou daar dan te zien. tis op 8 augustus dus.....
een spreeuw is dan toch een mus soms dan he.
dus zie ik je in ieder geval ins belle belgique.

72

Peking Express 2005 / Re: Stel hier je vragen aan Rinck

« Laatste bericht door 8berg Gepost op 15-07-2005, 16:02:31 »

 :)Blondje, k'zou niet weten waarom.....niet?
ga je voor Patty S.?

73

Peking Express 2005 / Re: dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla, DE REIS - etappe 4

« Laatste bericht door Kao Ya Gepost op 15-07-2005, 13:56:32 »

ETAPPE 4: 26-28 oktober
Presentator Ard, door Karla consequent Erwtje genoemd, iets wat de hele crew tot zijn afgrijzen langzaamaan overneemt, wekt ons om halfvijf met een megafoon: ‘De race begint nu!’ Trillend op onze benen moeten we de hele rimram opkramen. Voor ons ligt een npuzzel die de kaart van China moet voorstellen. Wij hebben absoluut geen idee waar te beginnen en overleven op puur puzzeltalent. Dit is de dag waarop we besluiten het allemaal serieuzer aan te pakken. Een heuse tactiek wordt ontwikkeld, geniaal in zijn eenvoud: wij wachten telkens 15 minuten op een goede wagen, ‘een doelgroepauto’. Pas als dat niet lukt, schakelen we over op het tragere soort, vrachtwagens en consorten. Bovendien werken we met korte tussenetappes en stoppen we allebei alles wat voorbijkomt. Zo vergroten we onze kansen en kunnen we kiezen voor de auto die het verst rijdt.

KARLA’S DANSTALENT
We zijn ondertussen al tien dagen in China aan het rondzwerven en beginnen ons steeds meer over dit land te verbazen. Is dit het gele gevaar dat de westerse economie bedreigt? Het China dat wij t zien krijgen, is een landbouwnatie waar mannen en vrouwen nog steen per steen wegen aanleggen en vrachtwagens met schoppen gevuld worden. Een  grijs, stoffig land waar de bevolking het na jarenlange communistische indoctrinatie afgeleerd heeft om initiatief te nemen, maar tegelijkertijd uitblinkt in zelfredzaamheid.
Veel tijd om ons het hoofd te breken is er niet, de Miau Miau-meisjes staan ons meerstemmig zingend op te wachten en willen, bij wijze van wederdienst, ook van ons een liedje horen. Wij zakken nett niet door de grond en zetten, her schaamrood op de wangen, ‘Broeder Jacob’ in.
Onze liftgastvrouw loodst ons daarna in sneltempo door het wondermooie Fenghuan, het verfijnde China waar we al die tijd naar verlangden, om ons bij de bamboeproef te zien triomferen. Als een heuse dansprofessional gooit Karla zich in de strijd, terwijl ik alleen maar denk aan mijn sportbeha die thuis werkloos in mijn kast ligt.
(Post-it Karla: ‘Eindelijk weet ik waarom ze nooit meeloopt met mij!’)
Uiteindelijk gaat het duel tussen Manja en Karla. En, wat hebben ze gewonnen Pierre? Alweer geen amulet, wel een mooie voorsprong die er indirect voor zorgt dat we, nadat we elk apart op bromfietsen een hele berg beklommen hebben, flink tweede eindigen.

De rest volgt nog hoor ... Maar zal pas voor binnen enkele dagen zijn. That's all ... for now Folks! (En alvast sorry voor de mogelijke typo's.) 
Groetjes en geniet allemaal van een zonnig weekendje!
Kao Ya

74

Peking Express 2005 / Re: dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla, DE REIS - etappe 3

« Laatste bericht door Kao Ya Gepost op 15-07-2005, 13:37:01 »

ETAPPE 3: 22-24 oktober
Hoewel we er alles voor doen om het te vermijden, gebeurt het toch, we worden gescheiden. Karla moet Jorien afblokken, of tenminste een poging doen, terwijl ik Just aan mijn been krijg. Ik zucht opgelucht. Ik kan het goed met Just vinden, en bovendien begelen wij ondertussen zo laag in de ranking, dat we voor de tweeling echt geen bedreiging vormen. Dus veronderstel ik dat Just niet als een maniak aan het blokken zal slaan. Mijn vermoedens kloppen. De eerste kilometers mist Just zijn tweelingzus te veel om in actie te schieten en bovendien slaag ik erin om zeer snel in de foute richting te liften. Sophie, het blok aan haar eigen been.

HET ‘MASSAGESALON’
Maar dan keert het tij. Op de terugweg, ondertussen vele uren later, merken we Brechtje en Krieke op, die nog steeds in het centrum van de stad staan te sukkelen. Just ziet hoe zijn zus geen meter verder raakt en heeft het gevoel dat hij haar in de steek laat als hij mij niet afblokt. Ik begrijp Just, Just begrijpt mij, maar daar schieten we natuurlijk niets mee op en we eindigen met en onbehaaglijk gevoel, dat slechts opklaart al we in een zeer bizar massagesalon belanden.
Er hangt een gigantisch karaokescherm, meisjes in Tibetaanse klederdracht masseren voeten en benen van dikke Chinezen, zowel mannen als vrouwen. Het lijkt allemaal zo onschuldig, maar zodra de crew weg is, beginnen we ons meer en meer vragen te stellen. De Chinese vrouwen blijken plots allemaal verdwenen, waardoor het gezelschap uitsluitend uit drinkende Chinezen en sierlijk dansende Tibetaanse meisjes bestaat. Wanneer de gastheer ons uiteindelijk naar onze slaapplaats brengt, is er geen twijfel meer mogelijk: dit is een bordeel. Onze kamer beschikt over een zeer rijkelijk gedecoreerd plafond, bedden met piepkleine massagedekentjes en een kast vol massageolie en tissueboxen. En de deur heeft geen slot. Die nacht doen we onze kleren niet uit en als de kamer midden in de nacht plots volloopt met Chinese mannen doe ik alsof ik lig te slapen. Nooit eerder was ik zo blij met de stoere Just in mijn buurt.
De volgende dagen logeren we met de hele troep in al net zulke merkwaardige omstandigheden. Er wordt een rustdag ingebouwd en een tentenkamp opgetrokken midden in het centrale standspark van het zeer drukke Yichang. Alsof er zich op de markt van Brussel plots 14 Chinezen met hun hele hebben en houden zouden installeren. Rondom de tenten komt een signalisatiedraad, kwestie van ons binnen en de Chinese belangstellenden buiten te houden, en een goed uitgerust bewakingsteam houdt ons dag en nacht in de gaten? Wie naar het toilet wil, moet toestemming vragen en al vlug verzamelt de hele equippe zich in het wc-gebouwtje om er de was en de plas te doen, die dan weer te drogen wordt gehangen op de signalisatiedraad. Yichang weet niet wat het overkomt en wij voelen ons als aapjes in de zoo.

75

Peking Express 2005 / Re: dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla, DE REIS - etappe 2

« Laatste bericht door Kao Ya Gepost op 15-07-2005, 13:18:47 »

ETAPPE 2: 19-21 oktober
Vandaag op het liftprogramma: de zoektocht naar een kip om aan de burgemeester vn het onoogelijke en zeer grijze XI Xin Fen te overhandigen.
Ondanks onze politieaanvaring van een paar dagen eerrder doen we toch voorzichtig een beroep op onze geüniformeerde vrienden, al was het maar omdat we in een bijzonder raar dorpje beland zijn. Een aaneenschakeling van ommuurde woonerven die uitsluitend bevolkt lijken door halfdronken medemensen die niets van vreemdelingen moeten hebben. Of is hhet gewoon nieuwschierigheid? Terwijl Karla geïnterviewd wordt, een dagelijks terugkerend ritueel dat per kopel een uur duurt, staat zowat het hele dorp op enkele meters van mijn neus verzameld naar me te staren. Een muur van priemende blikken. Moeder duwen hun kinderen mijn richting uit en pas als ik de eerste hoofdjes aai, lijkt het ijs te breken.

DE SJAAL VAN RINK
In Xi Xin Fen aangekomen, blijkt dat het lot besliste dat wij bij een welstellende familie logeren. Joepie! Een familie met een bed (weliswaar zonder matras) en stromend water!  (Post-it Karla: “Als zei denken dat wij hier vuil gaan rondlopen!) Wij slaan onmiddellijk aan het wassen, zelfs onze fleece moet eraan geloven, en we geven ook het sjaaltje van de voorbijwandelende Rink een sopje. Joriens outfit wassen we niet, er zijn grenzen aan onze goedheid, vooral als alles met de hand moet gebeuren en we naar ons houtenplankbed snakken.
Voor het slapengaan toont de heer des huizes ons nog een wonderlijke computer die de door ons getypte Engelse zinnetjes met een simpele muisklik naar het Chinees vertaalt. Urenlang zitten we zo te converseren. ‘We really like you family.’, ‘Your house is very beautiful.’ Pas dagen later beseffen we dat we een gigantische flater geslagen hebben. We hadden veel beter wat nuttige zinnetjes naar het Chinees kunne later vertalen, zoals: ‘Mogen we gratis meerijden?’ en ‘Kunnen we hier ergens overnachter?’, die we dan tijdens de race aan Jan en alleman hadden kunnen tonen. We weten nog steeds niet wanneer het nu om een amulet of om een eliminatie gaat, beseffen nog altijd niet dat op de kaart ook kilometerafstanden vermeld staan en, het ergste van al, slaan ons plan pas open als we klaarstaan om te liften!

OSSENPENIS EN CHAMPIGNONALGEN
De volgende ochtend stroomt een heel dorp samen rond een gastronomische proeverij. Wat we precies te eten krijgen, weten we niet, alleen dat we zeker aandachtig moeten zijn. Dus kauwen Karla en ik op allerlei viezigheden, plakken er een passende omschrijving op (zo wordt ossenpenis geconfijte rubber en maagwand champignonalgen), om daarna het hele zootje discreet uit te spuwen. Een nachtmerrie voor vegetariërs!! Achteraf vernemen we dat dit dorp al jarenlan geen buitenlanders meer zag, de laatsten die passeerden, waren de Japanners toe ze China binnenvielen.
Terug n de race blijkt de politie nog steeds onze beste vriend. Sterker zelfs, we krijgen een escorte naar de autosnelweg, waar onze nieuwe beste vrienden de eerste de beste bus richting Xian tegenhouden. De politieman in kwestie spreekt geen Engels, maar kan het, raar maar waar, wel schrijven, waardoor we een zeer aparte vorm van communiceren ontwikkelen. Ik schrijf op een briefje ‘but we have no money’, hij antwoordt met: ‘I tell them: no money’.
Tot in Xian raken we die dag niet meer, wel in een soort van plattelandshotel met betonbedden waar we na onze allereerste discussie (niet gefilmd omdat ik de deur voor de camera dichtsloeg) de slappe lach krijgen, terwijl we als twee bomma’s, compleet gehuld in thermisch ondergoed, onze voeten in ee klein kommetje water laten opwarmen. Kwestie van aan te sterken voor de volgende dag. Die dag racen en lopen we als nooit tevoren en zie, het loont, we komen als tweede aan. Terwijl we in het park van Xian wachten, ontmoeten we een Belgisch en een Nederlands koppel, elk voorzien van een net geadopteerd Chineesje. Een veel groter avontuur  dan ‘Peking Express’, besluiten we samen.

76

Peking Express 2005 / Re: Door voor de selectie?

« Laatste bericht door Nona Gepost op 15-07-2005, 13:00:35 »

nou, die psychologische test hebben wij dus niet gehad. ik vroeg nog aan die sofie of wij dat nog moesten doen en toen zei ze nee hoor jullie zijn klaar...

 

77

Peking Express 2005 / Re: dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla, DE REIS - etappe 1

« Laatste bericht door Kao Ya Gepost op 15-07-2005, 12:52:38 »

DEEL 3: DE REIS – lifttactiek en adrenaline

ETAPPE 1: 16-18 oktober
Nadat we half Peking doorgecrost hebben (die fitnesstraining was nu wel handig geweest, bedenk ik hijgend), de laatste taxi wegkaapten en verlegen proberen niet op de camera te letten, begint ‘Peking Express II’. Stel, je bent 32 en hebt, op een armetierige keer na, nog nooit gelift. En plots liggen er 10.000 kilometer voor je. Hoe pak je dat aan? Simpel, he begint gewoon. Je staat wat te zwaaien en je merkt dat iemand stopt en dan ben je vertrokken. Toegegeven, zo vlot loopt het niet altijd, je moet in zeer beperkt Chinees uitleggen waarom die cameraman mee moet en waarom je per se met drie mensen in een al propvolle vrachtwagen wilt als je toch door een busje gevolgd wordt. Niet makkelijk, maar het gaat en – verassing o verassing! – we vinden het zelfs leuk!

DE POLITIE, JE BESTE VRIEND
Die premièreavond belanden we in een minigehucht, goed voor hoop en drie huizen, en daar, bij ons allereerste gastgezin, kunnen we blijven overnachten. Er wordt zelfs gekookt, waardoor ik, in een godvergeten plekje midden in China, plots voor een koelkast wordt geïnstalleerd om goed- of afkeurend te knikken. Na een paar minuten begrijpt het hele gezin dat we vis noch vlees eten. Nadat we de volgende morgen omhelsd worden als waren we familie, trekken we verder, om vele uren later, op de hoofdweg van een druk stadje, op een politiecontrole te botsen. Wij worden vlug-vlug in de volgwagen gestopt, cameraman Vincent wisselt onmiddellijk zijn tape en reporter Liesbet probeert via sateliettelefoon de centrale productie te bereiken.
Een goed uur later, wanner tientallen politiemannen in burger veel lucht verkocht hebben, mogen we weer vertrekken. En het blijft tegenzitten. Omstreeks tien uur hebben we nog steeds geen slaapplaats en dat in een stadje met ronddolende dronken jongens. Uiteindelijk vluchten we naar een goedkoop hotel waar we een kamer geregeld krijgen. Plots beseffen we wat ‘Peking Express’ eigenlijk inhoudt: uren en uren van de enen auto naar de andere hoppen. De dag daarna raken we verzeild in een monsterfile die we slechts acht uur later achter ons kunnen laten.

78

Peking Express 2005 / Re: dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla, DEEL 2: HET VERTREK

« Laatste bericht door Kao Ya Gepost op 15-07-2005, 12:25:18 »

DEEL 2: HET VERTREK - 5 onderbroeken en André Hazes

VLAAMS MET EEN CHINEES ACCENT
De ochtend van ons vertrek springen we om klokslag vier uur uit bed. Karla legt de laatste hand aan haar casus, een deel van haar therapeutenopleiding, ik werk nog snel een artikel af en wanneer ons supporterclubje ons zes uur later oppikt om koers te zetten richting Schiphol, zijn we net klaar.
De laatste weken waren al nete zo hectisch, en beweren dat onze voorbereiding er wat bij ingeschoten heeft, is een understatement. Karla is wel een maand lang gaan trainen en ik heb me een duur fitnessabonnement laten aansmeren, om uiteindelijk één keer op de loopband te staan sukkelen.
We grabbelen nog snel een paar Chinese woordjes mee, met dank aan vriendin Christel, die een paar maanden eerder door China reisde, om die in de auto in ons vermoeide hoofd te stampen. Het resultaat is hilarisch en we besluiten dan ook Vlaams te spreken met een Chinees accent.

DEODORANT VERBODEN
Hoewel onze bagagelijst balachelijk beperkt wa (3 T-shirts, 2-T shirts mett lange mouwen, 2 broeken, 5 onderbroeken, 2 beha’s, 5 paar kousen, 1 regenjas, 2 paar schoenen, 1 fleece) en elementaire dingen als deodorant om God weet welke reden uit den boze waren (‘niemand ruikt je toch op tv?’), mochten we wel elk een persoonlijk item meenemen. Dagenlang hebben we ons er het hoofd over gebroken, tot dj-vriend Christophe ons twee cassettebandjes schonk met daarop een zeer eclectische muziekmix, van Nick Cave en Frans Ferdinand over Ann Christy en André Hazes tot Soulwax en Michael Jackson.
Tijdens de lange rit naar Schiphol proppen we er voor het eerst een van de cassettes in (iets wat we de komende weken nog geregeld zouden doen, in trucks, bussen en jeeps, tot zowat de helft van alle Chinese, Nepalese en Indiase chauffeurs bekend is met het repertoire van André Hazes), wat meteen voor een kippenvel moment zorgt wanneer we weken later, aan de andere kant van de wereld, nog vaak, soms met een halve traan in de ogen, aan terug moeten denken. Maar op dat moment hebben we er nog geen idee van dat we uiteindelijk zeven hele weken weg zullen zijn.
De volgende dagen zijn ronduit saai. We vliegen in stilte naar Peking (er mag niet met de andere kandidaten worden geconverseerd), waarna we, eens aangekomen, onze hotelkamer niet meer mogen verlaten. Het enige lichtpuntjee is een briefing waar we eindelijk voor de allereerste keer de andere kandidaten zien en meteen de zeer strenge regels te horen krijgen. De belangrijkste: communicatie tussen crew en kandidaten is éénrichtingsverkeer. Met andere woorden: de crew praat met jouw, jij praat niet met de crew. Karla en ik krijgen onmiddellijk een flashback: op schoolreis met de nonnetjes!
We beginnen ons meer en meer af te vragen of dit wel ons ding is, maar beseffen ook steeds meer dat dit niet iets is waar we zomaar uit kunnen stappen. We besluiten het vol te houden zolang we het leuk vinden, testen bij de kamermeisjes onze kennis van de Chinese taal (van de vijf woordjes begrijpen ze er maar drie) en springen dan in het diepe.

79

Peking Express 2005 / Re: dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla - vervolg, DE SELECTIE

« Laatste bericht door Kao Ya Gepost op 15-07-2005, 11:59:47 »

‘PEKING’-PSYCHOLOOG
Uiteindelijk hakken we de knoop door en ruilen we onze tickets in voor een retourtje Bangkok. Kostprijs van die hele switch: € 250. Post-it Karla: 'Als regelrechte pinnen hoest je niet zomaar € 250 op.' Sommige vrienden snappen niet dat we aarzelen, andere begrijpen dan weer niet dat we onze Indonesië-plannen uitstellen. Goed of fout, op een warme zomerdag trekken we naar Breda om ons daar, samen met tientallen anderen, in een autosnelweghotel te verschansen en ons een halve dag lang aan een eindeloze reeks psychologische tests en vragenlijsten te onderwerpen. Als we compleet murw weer naar buiten waggelen, is mijn eerste vraag: ‘Heb je eerlijk geantwoord?’. Waarom Karla bevestigend knikt en ik besluit met: ‘Lap, dan kunnen we het wel vergeten.’ Een paar dagen later zitten we op het vliegtuig, bestemming Bangkok, en hoewel we tijdens die kleine maand geregeld onze mail checken, horen we niets meer.
Weken later belt Karla me op terwijl ik aan het werk ben. ‘Heb heb je het al gehoord?’ ‘Euh, nee, wat dan?’ ‘Ik heb net telefoon gekregen van het productiehuis, Kanakna, en blijkbaar konden ze ons niet bereiken, maar het goede nieuws is dat we geselecteerd zijn voor de tweede ronde en we deze week nog bij de psycholoog langs moeten.’ Ik noteer vlug in mijn agenda ‘Peking-psycholoog’.

GEÏRRITEERDE KATTIGHEID
En dan gaat het snel, heel snel. De volgende dag horen we dat we ook op doktersvisite moeten, de dag daarna staat een bezoek aan de Kanakna-producer en de VT4-programmaverantwoordelijke gepland. Nadenken doen we niet. Daar is geen tijd voor en bovendien besluiten we dat het zinloos is ons nu al het hoofd te breken over iets waarvoor we ongetwijfeld toch niet geselecteerd worden. Pas als het echt zover is, zullen we alles mooi op een rijtje zetten en serieus overwegen of we dit allemaal wel zien zitten.
Niet dat we na het producer-gesprek nog veel redenen hebben om in onze selectie te geloven. Nog voor de eerste beleefdheidsintroducties uitgewisseld worden, krijgen we de opmerking ‘jullie zijn op vakantie getrokken tijdens de selecties, dus niet echt gemotiveerd’ naar ons hoofd geslingerd. Karla en ik kijken elkaar verbaasd aan, halen dan diep adem en steken dan een tirade af opgebouwd rond hett kernelement:  € 250 omboekkosten! Daarna vlot het gesprek niet echt meer, wij zijn bijzonder kattig en bijten van ons af.
Maar blijkbaar was geïrriteerde kattigheid net wat ze zochten...
De volgende dag belt Kananka me op met de melding dat ik diezelfde dag nog mijn reispas moet faxen. Het circus is begonnen en het lijkt er sterk op dat er nu geen bedenktijd meer rest. Een paar dagen later krijgen we onze eerst injecties en ondertekenen we ons lijvige VT4-contract, goed voor een halve roman. Er is geen weg terugg meer, we gaan naar Peking. Nu beginnen we pas echt te panikeren. Naarmate D-day dichter komt, worden we steeds nerveuzer. Karla weet niet of ze wel op tv mag komen en onbetaald verlof geregeld krijgt, ik vrees dat dit carrièregewijs allebehalve een goede stap is en zie er steeds meer tegenop op met mijn kop op het scherm te verschijnen. Straks heeft de halve natie een mening over ons en daar heb ik eigenlijk echt geen zin in.

ONNOZELHEDEN!
Als ik mijn ouders, fervente Canvas-kijkers, voorzichtig meedeel dat ‘de hele Peking-toestand’ toch doorgaat, volgt er een stilte, waarna mijn ma vraagt op welke zender dat programma dan wel wordt uitgezonden. ‘VT4’ fluister ik stilletjes. ‘Maar Sophie toch!’ roept mijn moeder uit, ‘Je gaat je toch niet met zulke onnozelheden bezighouden!’.

De rest volgt nog! 

Enjoy!
Kao ya

DEEL 2: HET VERTREK
DEEL 3: DE REIS
DEEL 4: VICTORY!
DEEL 5: TERUG!

80

Peking Express 2005 / dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla

« Laatste bericht door Kao Ya Gepost op 15-07-2005, 11:56:26 »

bron: maandblad 'Goed Gevoel' - juli 2005

Sophie en Karla wonnen 'Peking Express'

Zes weken lang raceten 'onze' Sophie en haar boezemvriendin Karla met zeven andere - en doorgaans meer avontuurlijke - koppels van Peking naar Bombay voor het VT4 programma ‘Peking Express’. En wat echt niemand – zijzelf in de eerste plaats – durfde te vermoeden, gebeurde: ze wonnen de race!
Geniet mee van het dagboek dat Sophie voor 'Goed Gevoel' bijhield en dat Karla van Post-its voorzag.

Tja, de mooie foto's heb je er hier niet bij ... Daar moet je het blad dan maar voor kopen! dixit Kao Ya 

DEEL 1: DE SELECTIE - de chaos en de twijfels


'PEKING EXPRESS? NOOIT GEZIEN!'
Achteraf bekeken had het miscchien een groot, beklijvend moment moeten zijn, maar eigenlijk kan ik me niet een meer herinneren wanneer Karla precies met het hele ‘Peking’ –gedoe op de proppen kwam. Wel herinner ik me nog levendig het wekenlange gezeur van haar kant en de tijdsexcuses van mijn kant. (Soms, zo heel nu en dan en dan alleen nog als ik moe en overstrest ben, kan ik weleens een heel klein beetje lui zijn, en het leek me absolute tijdsverspilling om ons in te schrijven. Post-it Karla: 'Een héél klein beetje???')
Bovendien heb ik nooit de drang ggevoeld op op tv te komen. Sterker zelfs, het is een uitdaging om in de voltallige collectie familiealbums een foto te vinden waarop ik geen rare smoel trek.
Mijn argumenten? Er schrijven zich duizenden mensen in van wie de helft waarschijnlijk een compleet gemonteerd half professioneel videodagboek instuurt en bovendien heb ik de vorige reeks niet eens gezien, dus weet ik zelfds niett of het de moeite loont. Waarop Karla me telkens weer countert met redenen zo lek als een zeef (‘Misschien dat we toch naar de eerste selectie kunnen en dan hebben we dat ook weer eens meegemaakt.’) Uiteindelijk bezwijk ik. Om van hettt gezeur af te zijn. Post-it Karla: 'Toegegeven, ik heb een verdoken dominant kantje.'

AFSPRAAK IN L’ESTAMINET
Dus installeren we ons op een mooie vrijdagavond in l’Estaminet, mijn stamcafé, pen en papier in de aanslag om zonder al te veel nadenken te antwoorden op vragen als ‘Waarom wil jij deelnemen aan Peking Express?’, ‘Omschrijf je band met de persoon met wie je een duo wilt vormen.’, ‘Waarom moeten we jullie meenemen op dit avontuur?’
Bij de laatste vraag, ‘Kunnen jullie je voor 2 maanden vrij maken in de periode oktober/november 2004?’ noteren we zonder verpinken een duidelijke ‘JA’.
Een leugentje om bestwil. Karla zou haar psychologenwerk vast en zeker geen twee maanden kunnen opschorten en ik kan me als freelancer geen twee salarisloze maanden permitteren (iets wat mijn boekhouder volmondig zal beamen). Maar goed,  geen haar op ons hoofd dat aan vertrekken denkt, dus schrijven we vrolijk een persoonlijke, paginalange brief en nemen we met een razend tempo twee foto’s in het park tijdens Karla’s lunchpauze. Dresscode: rokjes en laarzen, kwestie van een hoog survivalgehalte uit te stralen. Uiteindelijk gooien we het hele boeltje een dag voor deadline op de post.
Weken gaan voorbij en net als we de hele selectie beginnen te vergeten en tickets plut visa voor een rugzakvakantie richting Indonesië boeken, krijgen we een brief waarin staat dat we verwacht worden in Breda voor een eerste ronde. Pardon? En wanneer is dat feestje gepland? Inderdaad, net wanneer wij dachten op Sulawesi te zitten. Dagenlang wordt er getwijfeld, gebeld en geïnformeerd naar ticketaanpassingen, om daarna weer en twijfelen en nog eens te bellen en weer wat te twijfelen.