Recente berichten

51

Peking Express 2005 / Re: Door voor de selectie?

« Laatste bericht door 8berg Gepost op 19-07-2005, 13:16:24 »

Potentiële kandidaten,
maak jullie geen zorgen, ook vorig jaar is er verschillend geselecteerd en is het niet steeds volgens een bepaald stramien gewerkt, dus wel of geen cameraopname of wel of geen ekstra gesprekken het maakt allemaal niet zo uit, als je er maar uitspringt kwa persoon. Naar zeggen was het ook vorig jaar zo dat men na twee gesprekken wel al wist wie men wilde hebben. Bij de Belgen bleek dat wat moeilijker te gaan, gek genoeg hadden zich ook veel meer Nederlanders opgegeven dan Belgen ( van horen zeggen hoor!)k'Weet natuurlijk niet hoe het dit jaar staat maar k'ben wel nieuwsgierig.
Als de selectie heeft plaatsgevonden bedenk dan wel dat je je aan de afspraken houdt (niet dat ik me daar nu veel van aangetrokken heb, maar toch). Er staat tot op Schiphol (straks!) een ekstra koppel klaar om je/jullie plaats in te nemen voor het geval je het toch nodig vindt om te gaan kleppen met de andere koppels. Aan de schoenen kun je zien wie gaat en blijf er eerst bij vandaan! Maar dat komt straks allemaal, ze vergaderen nu nog over jullie. Hou je taai!
groene groet

52

Peking Express 2005 / Re: dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla

« Laatste bericht door Bakkertje Gepost op 19-07-2005, 07:30:24 »

pfff wat een avontuur zeg...ik heb heel geboeid zitten lezen!!

53

Peking Express 2005 / Re: dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla

« Laatste bericht door mixedmessage Gepost op 19-07-2005, 00:17:07 »

Helemaal top!!! Echt geweldig om te lezen! Bedankt voor de moeite om dit te delen met ons!!! 

54

Peking Express 2005 / Re: Stel hier je vragen aan Rinck

« Laatste bericht door Kao Ya Gepost op 18-07-2005, 15:30:59 »

No worries Rinck! Ik herken jouw wel... 
Laat maar weten welke dag je er bent.
Tot op de Lokerse!

Kao Ya

55

Peking Express 2005 / Re: dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla, DEEL 5: TERUG!

« Laatste bericht door Kao Ya Gepost op 18-07-2005, 15:24:43 »

DEEL 5: TERUG!

Na de zeer onverwachte overwinningsroes volgt het overwinningsdipje. Anderhalve dag na onze grote finale staan we al terug op winterse Belgische bodem. Onze gsm rinkelt non-stop en opgesloten in een kil en veel te groot huis hunkeren we naar het warme India. We missen alles. Onze lotgenoten, het eenvoudig bestaan en bovenal het georchestreerde nietsdoen. De hele reis lang zijn we nooit langer dan tien minuten alleen geweest. Het gevolg laat zich raden: de verlatingsangst is zeer groot. Ik blijf nog tien dagen bij Karla logeren, zit nacht na nacht rechtop in bed te brullen (‘Karla, zijn we er al?’) en eet alles wat mijn pad kruist. (Post-it Karla: Na een aantal slapeloze nachten antwoord ik: ‘Ja, ja, we zijn er al.’)
Vooraf hadden we afgesproken elke aflevering op tv samen te bekijken. De eerste keren zijn we uren later nog in shock (‘mijn piepstem’, ‘de onzin!’, ‘mijn haar’), daarna wennen we gestaag, maar tot de laatste aflevering verberg ik de helft van de tijd mijn gezicht in mijn handen. Ondertussen worden we geconfronteerd met de eerste rariteiten. De vragenlijst die we gedachteloos invulden, duikt op op het internet, plots figureren we in spotjes van de Deutsche Bank en een journalist vraagt of ik geen last had van mijn maandstonden. Pardon?

MEDIAHYPE
Naarmate de weken vorderen en we etappe na etappe overleven, neemt de aandacht toe. En die is niet altijd positief. Op forums wordt uitgebreid op ons decolleté en het eventuele misbruik ervan? Als we het in de eerste etappe over opgeven hebben, lijkt het of we heiligschennis plegen. We worden ook steeds meer herkend. Ik moet tijdens een familie-etentjeop de doto met een communicantje, krijg als ik op en Ardens dorpsplein de vieze wc’s keur, te horen: ‘Allez Sophie, je bent dat toch gewoon?’ Bij Karla gaat het er nog iets heviger aan toe. Zij krijgt poëtische liefdesbrieven, compleet met zelf ingezongen cd, toegestuurd en ontvangt sms’jes van onbekenden. Als duidelijk wordt dat we de finale spelen (en winnen), neemt ook de media-aandacht toe en algauw geven we hen ene na het andere interview en poseren we alsof we nooit iets anders deden.
Nu en dan wordt er gesuggereerd dat wij het toch makkelijk hadden, want constant plezier maakten.
Telkens weer ergeren we ons rot en proberen we uit te leggen dat wij het net zo hard hadden als de anderen. Onze honger was net zo groot, de grond net zo hard en de hitte net zo onderdraaglijk. Maar toch hebben we genoten! Want geef toe: wie wil er nu eens geen zeven weken uit het echte leven ontsnappen en aan de andere kant van de aardbol de meest fantastische avonturen beleven?

That's all Folks ...
Kao Ya

56

Peking Express 2005 / Re: dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla, DEEL 4: VICTORY!

« Laatste bericht door Kao Ya Gepost op 18-07-2005, 15:22:47 »

DEEL 4: VICTORY!

Onze vierde auto brengt ons op ons eindpunt. Stuivend uit de auto zien we, aangekomen in het hotel, geen mens. We rennen de lobby in, crossen weer naar buiten lopen de andere kant op... Hier is niemand! Dan komt een productielid ons kalmpjes melden dat we even in een kamertje moeten wachten. Als we weer de trap op gestuurd worden, zie ik hoe Roos en Ard nog snel een veeg make-up krijgen en even denk ik: ‘We hebben gewonnen.’
Hoop die Ard onmiddellijk keldert met zijn openingszin: ‘Jullie zijn wel een beetje laat, we staan hier al een tijdje.’
En dan is er het finale moment. Terwijl Roos en Ard fotogeniek fronsen en betekenisville stiltes inlassen om de spanning op te drijven, horen we: ‘Het koppel dan ‘Peking Express II’ gewonnen heeft, is... Karla en Sophie!’ Ongeloof, verbazing, trots, opluchting, blijdschap, het spoelt in golven over ons heen en in een waas zie ik hoe Karla en ik in elkaar armen vallen en welgemeend gefeliceteerd worden door Natalie en Krieke. We dachten dat we niet eens de eerste selectie gingen halen en we hebben gewoon gewonnen!
We besluiten dat dit hét moment is om eens en voor altijd te stoppen met onszelf te onderschatten – misschien wel de meest wijze ‘girl power-les’ die we leerden!

57

Peking Express 2005 / Re: dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla, DE REIS - etappe 12 (de finale)

« Laatste bericht door Kao Ya Gepost op 18-07-2005, 15:21:30 »

ETAPPE 12: 23-24 november
De ochtend van de allerlaatste etappe. Zelfs als ik het nu in dit dagboek noteer, kost et me moeite om het te geloven. In die finale kunnen we godzijdank nog vier amuletten behalen en driemaal vijf minuten voorsprong winnen. En dan vertrekken we. Eerste doel van de dag: het Portugese fort van Vasai bereiken en wel met een Indiaan vlaggetje in de hand. We vertrekken traditiegetrouw enthousiast en woden nog een tikkeltje vrolijker als we Krieke en Natalie op een bus zien stappen. Overmoed, zo blijkt, want hu bus gaat als een speer en het gevolg laat zich raden. We arriveren pas tweede. Daar gaat de eerste amulet en de vijf minuten voorsprong. (Post-it Karla: Ook hierin zijn we tactisch: ieder om beurt.)
In de Portugese wijk moeten we voor de allerlaatste keer een slaapplaats zoeken. De allerlaatste keer dat we het hele ‘girl power-verhaal’ opdissen, de allerlaatste keer dt we op de grond slapen (in al die weken hebben we driemaal een matras onder ons gevoeld)), de allerlaatste keer dt we onderbroeken met de hand wassen. Verborgen achter wat groen merkt ons geoefende oog plots een zeer mooi huis op. Haar grote broer heeft het in zijn eentje ontworpen, zo vertrouwt de dochter die ons rondleidt ons toe.
Volledig in de ban van de raaselachtige ton die Roos ons gaf, zitten we geconcentreerd onze kaarten te ontcijferen als plots de deur openzwaait en wij gezamelijk naar adem snakken. Voor ons staat een grote, mooie man. Na weken geleefd te hebben op een visueel dieet van magere schriele ventjes zijn we helemaal van ons apropos. We slaan allebei schaapachtig, als waren we pubers, aan het giechelen. Nadat Raj, zo heet onze gastheer/doomprins/Bollywood-ster en zijn vrienden ons het hele systeem van de tonen/voedselboxen uitgelegd hebben, informeert de vrijgevochten vrouw in het gezelschap of Karla van donkere mannen houdt. Vraag is of hij van bloedrode vrouwen houdt, want die kleur heeft ze ondertussen. ‘He’s still single, you know.’ Karla is ondertussen lichtelijk purper en sist me nijdig toe ‘Red me, red me!’ Urenlang zitten we daarna nog samen in de schommelstoel te praten met Raj over de dingen des levens en dat doet ons merkwaardig veel deugd. Alsof we thuis, op café, met een goede vriend aan het kletsen zijn.

GIRL POWER!
’s Anderdaags troont de donkere held ons mee naar het station en helpt ons gezwind op en af de trein. Iets wat veel makkelijker klinkt dan het is. De hele treinepisode is pure waanzin – als ik mijn voeten intrek, blijk ik gewoon zweven – en het kost immens veel inspanning om gewoon in leven te blijven, heelhuids van het rijdende gevaarte te springen en nog steeds in één stuk te landen. En dan hebben we nog niet eens over de wandelende handen die van overal en nergens lijken te komen! Uiteindelijk winnen we na Karla’s stratenrace onze allereerste amulet, goed voor 10.000 euro, en worden de vijf minuten voorsprong van Natalie en Krieke geneutraliseerd. Ons geluk blijft echter niet duren, want de volgende en laatste proef verliezen we opnieuw, waardoor Natalie en Krieke met vijf minuten voorsprong starten. Wij laten de moed niet zakken, hitsen elkaar op in ware bokserstijl en rennen alsof ons lever ervan afhangt.
In de eerste auto die stopt, zit een geëmancipeerde Bollywood-actrice die, geïnspireerd door ons ‘girl power-verhaal’, racet alsof ze op een Formule 1-circuit zit. Nog geen kilometer verder hebben we Natalie en Krieke ingehaald. We liften op een gevaar van lijf en leden midden op een drukke vijfvaksweg, leggen hele wirwarkruispunten lam als waren we onsterfelijk en komen pas terug tot de aarde als we cameraman Roger horen brullen. Hij is, ijverig achteruit filmend tegen een uitlaat blijven kleven en een hele pak huid kwijt. Hoewel hij en beetje dood gaat, niet aan denken, dit is jullie finale. Rennen!

58

Peking Express 2005 / Re: dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla, DE REIS - etappe 11

« Laatste bericht door Kao Ya Gepost op 18-07-2005, 15:20:01 »

ETAPPE 11: 20-22 november
De zoutvlakte van Zizuvada bereiken we als eersten. Dit is een landschap van alleen maar uitgeteerde aarde en verre horizonten. Een wereld zo droog dat de grond barst en je de lucht ziet bewegen. Geen boompje, geen struik, zelfs geen vogel die deze imposante monotonie doorbreekt. Hier wonen de zoutwinners. Hoewel, een woonst kan je hun schamel lappenhutje niet echt noemen. Hier overléven de zoutwinners. En ze slagen daar maar net in. Hun leven bestaat uit wroeten en ploegen in de zoutvlakte, hun benen verteerd door het urenlange waden, hun gezichten gegroefd door de verschroeiende zon.
Ghandi mag dan met zijn zoutmars deze richting uit gewandeld zijn, veel lijkt dit ninet aan hun bestaan veranderd te hebben. Onder de indruk van dit zware bestaan en de loodzware stilte slapen we die nacht opnieuw buiten. De sterrenhemel fungeert als nachtlampje. Net voor we de volgende dag vetrekken, geven we een flink deel van ons spaargeld af aan ons gastgezin. Het voelt ongemakkelijk en we zijn wat gegeneerd, uiteindelijk koop je met dat handvol roepies gemoedrust af, maar het lijkt het juiste.

EIGEN VOLK EERST
Enkele tellen later draait onze wereld weer rond ‘Peking Express’ en dan vooral rond de proef die ons van een finaleplaats kan verzekeren/ We verliezen nipt van Natalie en Krieke, wat betekent dat we ons direct weer in de strijd moeten gooien. Het goede nieuws is dat we geheel onverwacht, tien minuten naar huis mogen bellen. Ik krijg mijn moeder aan de lijn, die compleet omgeslagen is en me supporterend aanmaant om nu niet op te geven, waarna ik haar verzeker dat ze zich nergens zorgen over moet maken en dat we echt geen gevaarlijke dingen ondernemen. Welgeteld een kwartier later zit ik op het dak van een jeep te hossen.
Nog nazwetend belanden we uiteindelijk in een vreemd, ommuurd stadje. We krijgen onmiddellijk een slaapplaats geregeld. De halve stad loopt leeg om ons te begeleiden naar onze woonst. Het loopt uit de hand als die halve stad ook allemaal in het piepkleine huisje wil. Onze gastheer weet niet wat hem overkomt en slaat zijn bezoekers met een stok buiten, waarop ze prompt aan de ijzeren tralies van zijn enige uitgang, een schamel deurtje, beginnen te joelen.  De rust keert niet weer en we worden beleefd maar zonder veel dralen aan de deur gezet. Het is ondertussen na tienen, pikdonker en werkelijk de hele stad staat voor de deur verzameld. Wat overweldigd beginnen we te stappen, de meute volgt ons, aanvankelijk wat uitgelaten, maar de stemming wordt almaar grimmiger. Zachtjesaan begint de massa, ondertussen aangezwollen tot misschien wel honderd man, dezelfde woorden de scanderen. Wij stappen dapper en tegelijkertijd met een bang hartje verder.
Het cameralicht maakt ons nog kwetsbaarder en voor het eerst hebben we genoeg van het hele tv-spektakel. Als we na een hele tijd eindelijk de stadspoorten bereiken, blijven onze supporters achter. We zijn de stad uit gejaagd en blijkbaar was dat de bedoeling. Eigen volk eerst in India. Een paar minuten later neemt een vriendelijke moslimvrouw ons ondanks het later uur en de mannelijke gezellen (een cameraman en reporter) in huis.

OP NAAR DE FINALE!
Nog nazinderend van de bewogen nacht en helemaal opgefokt door de lonkende finale krijgen we spinles van een Gandhi-adept die over zo’n innerlijke rust beschikt dat ik hte luidkeels op een gillen wil zetten. ‘Think of your god’, ‘Wees één met de draad’, de ene na de andere wijsheid wordt ons gratis en vor niets aangeboden. Ik word schuimbekkend gek en hoor mezelf plots een zeer luide ‘godverdoriemiljaar’ slaken. We slagen er wonder boven wonder toch in om twintig minuten na Rink en Jorien te vertrekken. Compleet opgepept van al die halfzachte commentaren staan we scherper dan ooit tevoren en racen we naar het paleis van de maharadja. En wat blijkt? Geheel onverwachts hebben we de finisch een halfuur voor onze concurrenten bereikt. Op naar de finale! Weliswaar nog altijd zonder amulet... (Post-it Karla: Frustratie blijkt onze grootste motivator.)

59

Peking Express 2005 / Re: dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla, DE REIS - etappe 10

« Laatste bericht door Kao Ya Gepost op 18-07-2005, 15:18:58 »

ETAPPE 10: 17-19 november
Na urenlang stof gevreten te hebben tijdens een wel zeer exotisch treinreis belanden we in het desolate Rajastan. De woestijn die de grens met Pakistan vormt, wordt ons speelterritorium voor de komende dagen. Voorzien van een draagbaar GPS-toestel, twee karaktergestoorde geiten met puntscherpe horens en een ezel die al onze vooroordelen over zijn soort bevestigt, twintig kilometer lange tocht maken door deze dorre woestenij, zo vertelt Ard.
De volgende morgen, na een behaaglijke kampvuurnacht, blijken de geiten over een kanjer van een ochtendhumeur te beschikken en een twintig kilometer lange tocht is wel het laatst waarin ze zin hebben. Urenlang bespringen ze ons en elkaar, raken met hun hoeven onze schouders, duwen hun vervloekte hoorns tussen onze billen en werken voor geen meter mee. We trekken en sleuren, smeken en bidden, maar het haalt allemaal niets uit. Vijf uur later zijn we slechts twee kilometer verder. Karla is ondertussen zo razend dat ze als een vertoornde dondergod de ‘drama queen-geiten’ en de slome ezel door de woestijn jaagt. Als we ten slotte halt houden op het enige schaduwplekje dat in dit maanlandschap telt, een woonerfje te midden van het absolute niets, krijgen we te horen dat de race is stilgelegd.
Compleet op, stinkend naar geit en ezel en een tikkeltje moedeloos stappen we op de eerste de beste man af om een slaapplek te vinden voor de nacht. Hij troont ons mee naar zijn villa (mét douche!), war de vrouwelijke helft van de familie onmiddellijk begint te kokkerellen, toont ons onze kamer en nodigt ons daarna uit om samen met de rest van het dorp in de nabije buurttempel feest te vieren. We laten het allemaal een beetje over ons komen, volgen gewillig, maar muizen er vanonder als de helft van de tempel ons wil zien dansen...

60

Peking Express 2005 / Re: dagboek PE2 winnaars Sophie en Karla, DE REIS - etappe 9

« Laatste bericht door Kao Ya Gepost op 18-07-2005, 15:17:41 »

ETAPPE 9: 14-16 november
Vandaag is onze vierde dag in India en we wennen steeds meer aan de hitte (godzijdank hebben we bij het begin van dit avontuur met ons eerste spaargeld een deodorant gekocht). (Post-it Karla: De andere kandidaten verklaarden ons voor gek!)
We wennen zelfs aan de toiletten. Of beter: aan de complete afwezigheid van toiletten. In China moesten we ons ding doen boven een misselijk makende, stinkende goot, meestal geprangd tussen twee Chinezen, hier zijn wc’s zogoed als onbestaand. Het lijkt wel of elke vierkante meter in India persoonlijk door iemand bemest wordt, geen plek is veilig. Wij, schuchtere westerlingen, zoeken beschutting, maar de lokale bevolking bukt zich wanneer nodig.
Ook de massa die telkens weer rond ons samenstroomt als mieren rond een honingpot schrikt ons niet langer af. We hebbben namelijk een zeer doeltreffende tactiek ontwikkeld. Stilstaan is echt geen optie, dus beginnen we, zodra we uit een auto springen, te stappen. Geen moment trappelen we ter plaatse, we stappen alsmaar door tot we een nieuwe lift weten te bemachtigen. Er volgt ons nog steeds een onverklaarbare meute mensen, maar nu worden we tenminste niet meer beklemmend ingesloten.

DOODSANGSTEN
De volgende ochtend vertrekken we als laatste. Tijd om de moed op te geven is er niet, want plots, als uit de hemel gestuurd, vindt Karla – in the absolute middle of nowhere – een Belgische Indiër!! Monsieur Gautam stamt uit een gerespecteerde familie in Kajuraho, heeft restaurants en winkels in België en is een goede vriend van prins Laurent. Wij vinden het allemaal fantastisch, stellen ons compleet aan en vallen bijna in zwijm als hij ons tot het eindpunt brengt en bovendien nog een slaapplaats regelt. Doordat we zo snel zo ver raken, wordt de race stilgelegd en voor de allereerste keer in weken gaan Karla en ik in ons eentje op restaurant.
We komen als eersten in het wondermooie Orccha aan. Samen met de tweeling spelen we in het grafmonument van de maharadja, bevolkt door wilde apen, de befaamde slangenproef. De inzet? Een vrijgeleide naar de volgende ronde! Ik loop alsof mijn leven ervan afhangt, laat me niet afschrikken door een kronkelend reptiel en kan als eerste op zoek naar mijn maatje, dat dan al minstens drie kwartier lang haar grootste angsten aan het overwinnen is. ‘Karla, waar ben je’, roep ik hijgend, waarop een paniekerig ‘Sophie, kom mij halen!’ volgt. In ware heldenstijl ren ik naar het donkere hol om er Karla te bevrijden, de slangencollectie die vervaarlijk rond haar geboeide benen kruipt, zie ik niet eens, en gezamelijk spurten we naar de eindmeet. We hebben twee zalige dagen lang vakantie gewonnen! Voor het eerst ben ik trots op mezelf. (Post-it Karla: Amaai, dat heb ik nog lang moeten horen!)
We slenteren nog een halve dag in het openmonumentenstadje rond, en eten ons net geen indigestie. ’s Avonds logeren we bij een hotelfamilie waar we zeer hartelijk ontvangen worden en we onze gearrangeerd-huwelijksdiscussie verder zetten. De brave man is in lichte shock als hij verneemt dat wij, op ons 32ste, nog steeds niet getrouwd zijn en onze ouders niets doen om dat euvel op te lossen. De liefde tussen het bejaarde koppel is zo groot dat we onze arrangementenreserves wat laten varen. Als de man vertelt dat zijn vrouw, een hogeschooldocente, bij hun huwelijk haar job opgaf om hem en hun zoon vakkundig te verwennen, knikken we begripvol. Als we wat later discreet informeren of ze haar carrière niet mist, springen de tranen haar in de ogen. En dat veertig jaar na datum. Niets is wat het lijkt!
’s Anderdaags bezoeken we de Taj Mahal.