Column

“We leveren een stukje in, als we weer inspiratie hebben”, beloofden we Mapel. Na de aflevering van gisteren, een trektocht door Het Dak Van De Wereld en een race tegen de klok in Kathmandu en omstreken, was inspiratie opeens geen probleem meer. Er borrelde bij ons allebei van alles naar boven en daarom zijn we als een heus schrijversduo, á la Nicci French, achter de pc gekropen…….

Het mag duidelijk zijn, dat kijken naar PE 2 niet lukt, zonder constant vergelijkingen te trekken met onze eigen PE-ervaring én, in dit geval, onze eigen reizen. En trekken we zelf eventjes geen vergelijking, dan doen de mensen die wij tegenkomen op straat dat wel voor ons.

Toen PE 1 op tv was werden wij natuurlijk veel herkend op straat en de mensen wilden heel graag horen hoe wij het hele avontuur beleefd hadden.
Vandaag de dag worden we nog steeds zeer regelmatig aangesproken, maar de laatste weken verandert het karakter van deze gesprekjes.
Hadden ze voorheen een strekking als: "Zien jullie Reinier nog, hahaha?" en "Jammer, dat jullie niet gewonnen hebben, hè?!"…….. Nu vraagt men : "En, volgen jullie de 2e nou ook?" en " Hadden jullie niet weer mee willen doen?".

Jaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!! Natuurlijk hadden we graag weer mee gedaan!!
Al was het alleen maar om Nepal nog eens te doen. Fan-Fuckin-Tastisch land!!! Toen de kandidaten voor de keus kwamen te staan, wie van hen de Himalaya mocht gaan verkennen, kregen we bijna tranen in de ogen (Jes eigenlijk helemaal, hahahaha).Iedereen (zeker mensen, die zich kandidaat stellen voor een dergelijk programma), werkelijk IEDEREEN wil het dak van de wereld beleven en niemand (zeker mensen, die zich kandidaat stellen voor een dergelijk programma), werkelijk NIEMAND wil degene waarmee je reist en waar je om geeft een dergelijke ervaring door de neus boren.

Wat een kutkeus!

In ons geval had Elias mij laten gaan. Nepal heeft, toen ik al wel reislustig was, maar nog geen praktiserend reiziger, altijd op nummer één gestaan van mijn verlanglijst. Een land wat enorm tot de verbeelding spreekt, door de afwisselende, serene én ruige natuur, het Boeddhisme, de gebruiken. Gelukkig hebben wij het samen kunnen beleven!Ruim een maand trokken wij met ons rugzakje van Kathmandu (relaxte chaos) naar Chitwan (de neushoorns hielden zich vakkundig schuil), van Pokhara (heerlijk hippiestadje aan een prachtig meer) naar DE HIMALAYA.

Een helikoptervlucht over de Himalaya, dat moet prachtig zijn. Vliegen met een helikopter is sowieso een bijzondere ervaring. Wij mochten er in Rusland ook twee keer van genieten en vooral de derde vlucht over de Gobi woestijn, met groepen wegstuivende kamelen was een trip!

De Himalaya is van boven én er tussen in helemaal geweldig.
Aan alle kandidaten, die de Himalaya niet mochten beleven (betekent het feit, dat ALLE achterblijvers vrouwen waren, dat vrouwen eerder zeggen: "ga jij maar" ??! Voer voor psychologen…): Lieve meiden. Ga sparen en get your ass over there!

Wij trokken door de dalen met hun prachtige rivieren, door vochtige bossen met hun bloedzuigers, door het rotsachtige landschap boven de bomengrens naar Anna Purna Basecamp. Rink wist het zo mooi te omschrijven…… Daar, tussen de bergtoppen, voelden zij zich allen winnaars van Peking Expres. Grappig, wij waren toen niet in een race verwikkeld en toch voel je je daar winnaar. Weten bij God niet waarvan, maar zomaar…..winnaar van alles.
Een heel dubbel supermachtig en tegelijkertijd supernietig gevoel maakt zich van je meester. Prachtig, emotioneel.

Maar er was ook die schaduwzijde……hoogteziekte. Elias had er ook behoorlijk last van. Hij heeft het echter tot zonsopgang (die prachtige zonsopgang.... "brandende sneeuw") kunnen redden met ‘slechts’ een stevige hoofdpijn en wat slappe spieren (op de foto zie je dan ook niet George Baker……het is echt Elias J), maar een andere basecamp bezoeker is midden in de nacht, in allerijl, een paar honderd meter naar beneden gebracht, omdat er anders zelfs een kans op overlijden bestaat!

Het schijnt iedereen te kunnen treffen. Het heeft niets van doen met je fysieke gesteldheid of je conditie. Je kunt 50 keer omhoog gaan en de 51e keer getroffen worden. Een prachtige engelse ‘lady’ van 72 jaar kwam weer fit de berg af. Een sportieve bergbeklimmer van 32 jaar moest aftaaien……
Je kunt er weinig preventiefs aan doen. Veel knoflook eten schijnt je bloed in de best mogelijke conditie te brengen én je mag per etmaal relatief gezien maximaal 300 meter stijgen!

Dat laatste was de kandidaten niet gegund (van die knoflook, dat weten we niet) en dus heeft Karla helaas niet ten volle kunnen genieten van één van haar mooiste PE-momenten.
Een troost, Karla: Een ervaring als dat beleef je pas ten volle, als je allang weer thuis bent en ergens in je grijze massa ligt al dit moois zeker opgeslagen voor het leven!

Een hele lieve en bezorgde sherpa bracht haar omlaag en verzorgde haar.
Daar popte weer zo’n vergelijking op.
Onze ‘eigen’ sherpa Aang Dasi Tamang, die ons 12 dagen lang vergezelde. Tegenwoordig is rapper 50cent een held. Voor ons is 50 ook een held…..Aang Dasi…..Nog net geen 50 jaar, zo’n 1.50 mtr hoog, hooguit 50 kilo zwaar, met minimaal 50 kilo op zijn rug, met bijna 50 kilometer per uur (oké….dat laatste is dan enigszins overdreven, hahahaha) op zijn teenslippers (dat is dan weer wel waar!) naar boven…… Of wij een beetje door wilden lopen, was zijn meest gestelde vraag……   Held, held, held.

Peking Express 2
China hebben wij bereist (daarover in een volgende column meer). Nepal was een belevenis, waar we nu, na jaren, nog steeds op teren. Nu gaan de kandidaten India in.Wat gaat dat ons, de kijker, brengen? Vanaf nu zijn wij inderdaad alleen nog maar kijkers, want van India weten we niets. Daar zijn we niet geweest……..

We zijn heel benieuwd en een klein beetje bang………. Bang, dat we zo in de ban raken van India, vast ook weer prachtig in beeld gebracht door de geweldige camera- en montagemensen van Kanakna, dat we weer onrustig gaan worden en er weer een plekje op de wereld zal zijn waar wij ons rugzakje kennis mee willen laten maken…..
Ach, er zijn ergere angsten…………….

Tot snel,

Elias en Jeske

PS. Nog even kort onze mening over de ‘Sudden Death’:
Wij begrijpen volkomen, dat het programma spannend moet blijven en het niet prettig is, als er al vroeg een gedoodverfde winnaar zich aandient. Vanuit dat oogpunt kunnen wij ons dan ook wel vinden in een dergelijke wending.

Wij zijn echter ook ex-kandidaten en hoe bescheten moet je je voelen als je wekenlang alles uit de kast hebt getrokken om snel te kunnen reizen, je de kracht hebt opgebracht je door mentaal of fysiek zware proeven heen te slaan én je door alles heen het ook nog voor elkaar hebt weten te krijgen te genieten van de wonderlijke ervaringen om je heen en je DUS nog lang niet naar huis wilt en dan ‘Sudden Death’…… één keer pech en geëlimineerd ben je!

Dat was een bijna niet meer leesbare, fantastische volzin, die we ook simpeler en korter hadden kunnen brengen…….
Kut voor Jeroen en Manja ( vergeef ons ons taalgebruik)!!!!!

[ 40 reacties ] [ Plaats reactie ]