Column

“Jas”, zegt Jes,” lijkt het je leuk om eens een column te schrijven voor .org Ik heb een mailtje van Mapel”…….. “Ja hoor”, was het eerste wat er uit mijn mond kwam.
Dooooooooooooooooommmmmm,........ ik ben helemaal niet zo schrijverig!!! Mijn lieftallige echtgenote is daar zoveel bekwamer in en na haar eerste kolommetje legt ze de lat toch wel aardig hoog voor ondergetekende.
Vanaf dat moment loop ik mijzelf echt helemaal wezenloos te piekeren wat en hoe ik het zal gaan doen. Want het moet natuurlijk wel alles in zich hebben. Van serieus tot informatief, als ik dan toch eens wat ga schrijven dan moet het ook gelijk de gouden griffel winnen, toch??(haha).
Dat zit toch een beetje in het beestje, als ik iets doe dan wil ik het ook zo goed mogelijk doen. En op het moment dat je denkt geen inspiratie te hebben dan komt het ineens opzetten……..

Aangezien ik af en toe ook eens op de forums kijk, zie ik ook dat er discussies op gang komen waar ik zelf ( vergeef me) niet zo heel veel van begrijp. Welke discussie??
Er zijn zo te zien nogal wat mensen die vinden, dat zij “vermaakt” moeten worden door alles wat op de beeldbuis verschijnt. Is dat ook zo??
Zo werd er bijvoorbeeld ook gesuggereerd, dat kandidaten dit avontuur niet zouden mogen beschouwen als een betaalde reis (hoezo betaald?) door Net 5 of uiteraard VT 4, maar als een spel.
Waarom niet, zou ik zeggen?? Moet je dan als een blind paard overal doorheen jakkeren (racen)? Dient bijvoorbeeld een programma als PE puur als vermaak?? Als je het aan mij vraagt, dan zou ik met een volmondig nee antwoorden. Als je op een gegeven ogenblik in gebieden terecht komt waar normaal gesproken geen sterveling aanwezig is, dan valt een “race”-element snel van je schouders en kun je niet anders dan zoveel mogelijk in je op nemen en genieten saampjes (Zoutmijn, Baikal meer, Gobi woestijn, helikopter vlucht over de Gobi).

Natuurlijk draaien programma’s als dit om verschillende punten. De “groepsdynamiek”, de landschappen, natuurlijk de banden met de locale bevolking en laat ik dat hele belangrijke "race element" niet vergeten.

Je ziet ook dat verschillende mensen daar op een andere manier mee om gaan. Ik zelf was (net als Jes) in de zevende hemel toen ik te horen kreeg, dat ik mee zou gaan doen aan de PE. Vanaf het moment dat wij in de metro van Moskou los gelaten werden heb ik alles ervaren als één groot spannend avontuur. Ik had op die allereerste dag bij lange na niet kunnen vermoeden dat het uiteindelijk zo waanzinnig tof zou worden. Het race element was voor ons op dat moment van ondergeschikt belang (believe it or not). En het vermaak van toekomstige PE kijkers, daar waren we helemaal niet mee bezig.

Dat moment van besef kwam eigenlijk pas vlak NA de uitzendingen. Toen het programma uitgezonden was bekroop me toch een beetje een dubbel gevoel. Zo van, mmmhh, wel heel mooi, maar toch wel erg anders dan wij beleefd hebben. Waar kiezen programmamakers voor op zo’n moment?? Zij moeten natuurlijk rekening houden met heel andere dingen dan wij. Wij zijn natuurlijk meer geïnteresseerd in mooie momenten. Zij hebben te maken met sponsoren, grote investeringen en natuurlijk last but not least….de kijkcijfers. En er is ondertussen toch wel een beetje gebleken dat “drama” in welke vorm dan ook (van ruzie tot complotten) de harten van de kijkers sneller doet kloppen dan bijvoorbeeld een Russische dame, waar wij sliepen, die vol trots bij het ontbijt haar fotoalbums laat zien. Voor ons waren (en zijn) het juist dat soort momenten die een meerwaarde blijken te hebben in ons geheugen. En om jullie de waarheid te vertellen waren dat soort momenten ook behoorlijk in de meerderheid.

Bij het beginnen van de 2e versie van PE had ik toch eigenlijk wel een beetje de hoop, dat het programma iets meer de andere kant op zou gaan. Tussen de regels door zie ik gelukkig, dat ook in China de mensen, hoe arm ze ook zijn, de westerse reizigers met open armen ontvangen. Men deelt (net als bij ons toen) het beetje voedsel en drank wat men heeft. Prachtig!!!! Avond na avond werden we verbaasd door de openheid en warmte waarmee men ons (meestal) verwelkomde.

Nu we een aantal afleveringen verder zijn, besef ik al dat het weer een beetje richting ruzie, discussie, roddel en achterklap gaat.
Als je mijn bescheiden mening daarover vraagt dan zou ik zeggen dat het wederom een gemiste kans is. Maar ja…………… dit is blijkbaar toch wat men tegenwoordig op tv wil zien. Vermaak voor de tv kijkende mensen.

Ik ben er heilig van overtuigd dat men, met al het materiaal wat er in zo’n opnameperiode geschoten wordt, toch wel iets meer kan fabriceren dan kommer en kwel met af en toe hier en daar een mooi landscape. Ook vind ik dat de “locals” hiermee een beetje te kort gedaan worden. Tussen de complotten door worden ze een beetje gebruikt als beeldvulling, terwijl deze mensen, stuk voor stuk, zo’n prachtig verhaal te vertellen hebben (ondanks de taal barrière). Hoe verrassend zullen sommige afleveringen zijn voor de huidige deelnemers, als zij zitten te kijken, vraag ik me af.
Ik hoop niet dat deze tekst negatief overkomt, want zo is het zeker niet bedoeld. Ik had (en heb) fantastische herinneringen en heb ook als aandenken bij mijzelf een PE logootje op mijn been getatoeerd. Van alle geweldige gebeurtenissen in mijn leven heb ik een tat2tje en PE is en blijft een waanzinnig avontuur maar….. staat voor mij wel volkomen los van het t.v. programma PE.

Aan alle huidige kandidaten………..chapeau en blijf dicht bij je herinneringen. Die blijven na de uitzendingen namelijk als een rots in de branding overeind. Het programma kijk je misschien nog eens, de herinneringen zijn voor altijd!!

Groetjes Elias

[ 40 reacties ] [ Plaats reactie ]