China

De voertaal in China is het Mandarijn Chinees dat gebaseerd is op het dialect van Beijing, ook wel putonghua genoemd In de jaren vijftig werd er een hulpmiddel geïntroduceerd dat was bedoeld om de uitspraakregels te standaardiseren: het pin yin . Hiermee kon  een aspect aangeleerd worden dat het Chinees tot een moeilijke spreektaal maakt, namelijk het gebruik van tonen. Dit wil zeggen dat de toon waarop klanken gesproken worden, bepalend is voor de betekenis. Het putonghua kent vier tonen waarop de meeste basisklanken van de taal uitgesproken kunnen worden. En omdat de betekenissen van klankwoorden behoorlijk met elkaar in tegenspraak kunnen zijn, al naar gelang de toonval, is het zaak de klank zorgvuldig uit te spreken.

Maar er bestaan dus wel erg veel verschillende dialecten. Gelukkig is de Chinese schrijftaal  over het hele land dezelfde. Je ziet dan ook vaak, als Chinezen elkaar niet verstaan zij overschakelen op de schrijftaal. Ze tekenen het bijbehorende karakter op de hand. Doordat er steeds meer Chinese kinderen naar school gaan en men daar steeds meer overgaat tot het geven van Engels, kun je je als toerist in de grote steden redelijk verstaanbaar maken.

Chinees is voor Westerlingen een moeilijke taal, zeker omdat het met totaal andere karakters wordt geschreven. Ook Chinese kinderen kost het jaren om elk karakter te leren schrijven, na vijf jaar basisschool kent het kind ongeveer de helft van alle karakters die een volwassene weet. Om een boek te lezen, moet je ongeveer 2500 karakters kennen.
De evolutie van de schrijftaal
Gewoonlijk wordt de oorsprong van het Chinese schrift geplaatst rond de veertiende eeuw v.C, zo'n 3400 jaren geleden. De eerste echte "karakters" werden gevonden op orakel beenderen in gebruik tijdens de Shang en Zhou dynastiën, de jiagu wen . Men begon aan het begin van de 20e eeuw met het bestuderen van de symbolen , maar honderden van de 4500 zijn nog niet ontcijferd. De volgende stap in de evolutie van de Chinese karakters zijn de symbolen gegraveerd in de bronzen kelken vanaf Zhou dynastie (negende eeuw v.C), deze staat bekend als jin wen

Rond de vijfde-zesde eeuw v.C begon men met penseel en inkt te schrijven, eerst op hout, bamboe of zijde. De laatste werd ook nog gebruikt nadat papier de houten tabletten had vervangen.

De behoefte aan een vastgelegd schrift bracht vele verschillende stijlen voort die elkaar eeuw na eeuw vervingen. De eerste was de da zhuan of Groot Zegel stijl gebruikt vanaf de achtste eeuw. De xiao zhuan ,Klein Zegel, werd bedacht door de Eerste Minister van de eerste Chinese keizer. Het werd vervangen door li shu, Administratieve Stijl, een veel eenvoudiger en duidelijker schrift welke een ommekeer veroorzaakte in de ontwikkeling van de moderne karakters. Deze trend van vereenvoudiging, en dus een verwijdering van de oorspronkelijke karakters, vervolgde in kai shu of Exemplar Stijl, uit de Han dynastie. Cao shu of Cursief werd ook in de Han dynastie bedacht, rond de eerste eeuw n.C.

De Hanyu of Han-taal wordt op alle scholen onderwezen en geldt als de officiële voertaal van China. Maar het Hanyu heeft daarnaast verschillende dialecten, die heel anders kunnen klinken. Tibetanen, Mongolen en andere minderheidsvolkeren spreken hun eigen talen.

Meer over chinese karakters: http://www.weiqi.nl/data/Intro.htm

Chinese taal en de computer
Heb je er ooit wel eens bij stilgestaan , welke problemen de Chinezen hebben met hun taal op de computer. Immers Chinees is een toontaal. De betekenis van een woord hangt dus sterk af van bijvoorbeeld op welke toonhoogte je iets zegt. Moeilijk te doen via de PC, of je zou met een webcam aan de slag moeten gaan. Men heeft daar allerlei foefjes op gevonden en afspraken over gemaakt. Op deze site kun je daar een heleboel van aan de weet komen.